IN HET STILLE SLEINE
In het stille Sleine op een groene wei
bouwt Johan een huisje van beton en klei,
en als ’t regent ’s avonds, moe en afgemat,
zoekt hij troost en sterkte in het gerstenat.
Refrein :
Hoe mooi mijn Lorraintje, ik geef haar die wei,
zij is hier op aarde de hemel voor mij,
zij maakt dat ik jong blijf, tevreden en blij
Lorraintje, jij straalt meer dan een bloem in de mei.
‘k Loop wel af en toe soms eens een triatlon
‘k speel ook graag op tuba, bugel of basson
ik verzorg de oudjes, zing ook graag in ’t koor,
‘k denk toch steeds aan ’t huisje op de wei, tussendoor… |
DIT IS DE ALLEREERSTE KEER
Dit is de allereerste keer
dat heel de clan van Bundervoet
voltalliger als nooit tevoren
de auto laat omdat het moet.
Dit is de allereerste keer,
echt waar, na vijfentwintig jaar,
dat Johan en Lorraine gaan sporen
als een verliefd, eeuwig jong paar.
Dit is de allereerste keer
dat ’t zilveren paar ons zo verwent;
waren zij nu eens nooit geboren,
wij hadden Bokrijk nooit verkend…
|
JOHAN AMOROSO
Johan amoroso
hij wou een schatje met talenten om te trouwen
Johan amoroso,
hing aan de toog met andre venten, zag geen vrouwen,
dat vond Germaintje dus maar zus en zo,
zij dacht: ik doe er hem wel een cadeau…
Johan amoroso
proefde de taart van Lieves maatje, ons Lorraintje,
Johan amoroso
dacht: o zo lekker, ‘t smaakt nog beter dan een wijntje,
dus vroeg hij haar de hand na veel gedraal
en ’t lukte want hij kreeg
ze helemaal !
Johan amoroso
is zo gelukkig met Lorraine na al die jaren,
Johan amoroso
is nu zo fier met wat zijn schat heeft willen baren :
drie kids feesten nu dankbaar met hen mee,
ze sieren nu de taart met crême-foittée !
|
TOEN ELS NOG EEN KLEUTER WAS
Toen Els nog een kleuter was
en de Stijn ook nog geen bas
ging het heel gezin op reis
naar Spanje, ’t zonnig paradijs.
Dat is het einde …
Papa was de draad wat kwijt,
voetbal eerst, dus nog geen tijd,
morgen kom ik, goed en wel,
gegarandeerd naar het hotel!
Na de match smaakte de pint,
korte nacht en dan gezwind
naar het zuiden, en olé,
daar wenkte eindelijk Calpé.
Johan, zoals steeds paraat,
nooit bewust van enig kwaad,
zat wel erg in de puree:
hotel vergeten! Geen idee!
Doeme, da is ambetant,
‘k slenter wel eens tot aan ’t strand,
toen klonk “papa!!!” door de lucht,
een schreeuw van Elsje, opgelucht.
|
