Hieronder volgen alvast aaneengeplakt de mails die de webredactie ontving vanuit
Zuidoost-Azië. Een stukje reisverhaal.
vrijdag 2004-11-05 13:05
Groot probleem !!!
Al onze vorige mails werden blijkbaar niet verstuurd wegens te groot adressenbestand of zo!? We vroegen ons al af waarom we nooit geen antwoord kregen.
Damned, dat wil zeggen dat we weer helemaal van nul moeten beginnen.
Bij deze, ja wij gaan nog steeds trouwen, ja we leven nog en ja het is hier nog steeds heel warm.
We zitten tegenwoordig in Maleisië en niet meer in Thailand, en 1 dezer hopen we in
Indonesië te stranden, al is dat niet zo eenvoudig want ‘t zijn daar grote feesten -Ramaddan- waardoor alle verbindingen tussen beide landen al dagen tevoren volgeboekt zitten.
De regen in Maleisië doet ook vreenden deugd, dacht niet dat we dat ooit gingen zeggen.
De voorbije weken zijn al super geweest. Kort samengevat; vertrokken in het broeierige Bangkok en zuidwaarts getrokken, deels door de jungle. Zwemmen bij duizend watervallen in het gezelschap van wilde apen en reuzehagedissen, bloedzuigers tussen de tenen, tarantulla's -of toch iets dat er voor kan doorgaan- op het toilet -of toch iets dat ervoor kan doorgaan-,
slangen, ... ge kent dat wel.
Maar vooral zweten met emmers tegelijk.
Tussendoor hier en daar een tropisch eilandje meepikken, hutje onder de kokosbomen op een parelwit strand, glashelder blauw water met duizend en een vissen en andere beesten in alle maten en kleuren, koralen, ... enfin, ge kent dat wel.
‘t Is hier dus zo slecht nog niet.
We zijn hier een beetje in de war aangezien we niet weten wie dat wat al gekregen en gehoord heeft, dus
als 't niet te veel moeite is zoudt ge dan ies een teken van leven willen geven als ge deze mail gezond en wel ontvangen hebt, kwestie van ons verdere onnozele herhalingen te besparen.
Ge moogt dan meteen ook de laatste roddels aan ons toevertrouwen, zo blijven we op de hoogte.
>From: "Liesbet Bundervoet" <lbundervoet@hotmail.com>
>To: bundervoetjo@hotmail.com
>Subject: RE: Date: Thu, 04 Nov 2004 13:52:04 +0100
>
>nee lieverds wij hebben maar een mailtje gekregen en dat is dat dat jullie gaan trouwen!!!!!!!!
>Wij vroegen ons al af waarom we zo weinig nieuws kregen van het Thailand
front!!
>
>Krijgt ge nu mijne mail terug?
>
>Want moet veel vertellen hoor!!!
>
maandag 2004-11-22 15:49
Horas!
Ya! Eindelijk Indonesië. We hebben er lang genoeg op moeten wachten, maar het ziet er naar uit dat ons geduld beloond zal worden - alhoewel het er in eerste instantie niet naar uitzag.
De eerstvolgende bestemming op ons lijstje was Bukit La Wang, alwaar zich 1 van de laatste 2 natuurlijke habitats van de Orang oetang bevindt. Maar nu blijkt dat er enkele maanden geleden een rampzalige stortvloed is geweest, waarbij ongeveer 150 apies zijn omgekomen, met als gevolg dat ge de overlevende 'bos-mannen' nogal ver moet gaan zoeken.
Triestig hé. We hebben dan maar besloten om die arme beestjes-in-rouw met rust te laten.
Een beetje naar het zuiden ligt het Toba-meer, een van de grooste en waarschijnlijk ook het diepste zoetwatermeer ter wereld, gevormd door een vulcanische mega-eruptie ongeveer 80 000 jaar geleden.
In het midden van dat meer ligt er een (schier-)eiland ter grote van Singapore, gevormd door een iets mindermegagrote uitbarsting 50 000 jaar later. En daar zitten wij nu dus op.
Na Kuala Lumpur waren we wel toe aan een beetje rust, en dat hebben ze hier met hopen.
Aangezien het toerisme in Indonesië dankzij het wanbeleid van de regering op zijn gat zit, doen alle
Indonesiërs die in het toerisme werkzaam zijn dat ook.
Het eiland wordt al een tijdje bewoond door een Indo-stam genaamd Toba Batak, met hun typische concave daken met vooruitstekende puntgevels in esthetisch-verantwoord traditioneel
houtsnijwerk (om de boze geesten buiten te houden).
Speciaal volkske trouwens die Bataks. Bijna iedereen, inclusief de rijstboeren -door te weinig regen- zit zonder werk. Maar in plaats van te klagen loopt iedereen hier te zingen. Ik schat dat er op dit eiland ongeveer evenveel gitaren zijn als inwoners, en ze kunnen er nog op spelen ook. Elke avond zitten mensen in winkeltjes of
cafés of gewoon op straat liedjes te zingen over hun ongelooflijk fantastisch eiland. Uiteraard proberen ze der ons ook hier langst alle kanten op te leggen -nu dat er nog ies nen toerist passeert- maar ze doen het wel al lachend. Ge kunt hier ook in elk restaurant een magic-mushroomomelet
bestellen, misschien heeft dat er wel iets mee te maken (nog niet geprobeerd, maar wel lichtelijk van plan -als we dan toch op een magisch eiland zitten).
-der vliegt hier juist een mot binnen ter grote van een mus-
Gisteren zijn we met onze gehuurden brommer verloren gereden langs de weggespoelde wegen in het gebergte. Wat als een kort ritje
bedoeld was, is een 8-urige etappe geworden -in ware Stefaan Evertsstijl- waarvan de eerste vijf uur zonder water voedsel of bescherming tegen de zon. Maar een van de schoonste dagen tot nu toe. Zo tussen die primitieve hutjes van de rijstboeren die
aan 't werken zijn op hun terrasvormige akkers, waterbuffels die tot aan hunne nek in de modder zitten te baden, en iedereen maar roepen en zwaaien en lachen en ons de verkeerde kant op sturen -dat heeft toch
iets ...
Als we het hier beu worden -ik zeg wel 'als'- dan trekken we verder zuidwaarts, naar een ander (zoutwater-) eiland en surfparadijs Nias, om nog wat cocosnoten te gaan eten.
Voila. 't Is maar dat ge 't weet.
nog een dikke scheet.
selamat baggit.
donderdag 2004-12-09 11:41
Selamat malam,
Jakarta.
Het heeft ons wel wat kluiten gekost om hier te geraken aangezien we voor de verandering maar eens de vlieger gepakt hebben. Na dertig uur op nen bananenboot gezeten te hebben hadden we namelijk efkes geen goesting om nog eens dertig uur in nen bus te kruipen. Morgen nemen we den trein naar Jogjakarta (zuiden van Java) en daar gaan we hopelijk nog eens een paar dagen op ons gat zitten, want we geraken stillekesaan een beetje uitgeput (fysiek). Mentaal daarentegen staan we sterker dan ooit in onze schoenen.
De afgelopen veertien dagen waren vrij intens. We waren min of meer vast komen te zitten op het eiland Nias, ten westen van Sumatra. Een stukje megalithische beschaving van gepensioneerde koppensnellers waar ze -logisch eigenlijk- nog geen internet hebben, en waar maar om de veertien dagen nen boot aanmeert. Doordat onze gasheer aldaar ons voorgelogen had over de vertrekdatum van dienen boot -zodat we nog wat langer zouden blijven natuurlijk- hebben we die dus ferm gemist. We zijn het daar dan ook terstond afgetrapt. Met andere woorden, het zag er naar uit dat er voor ons een rampperiode was aangebroken, want eigenlijk vonden we het daar helemaal niet leuk.
Totdat we Paulinus tegenkwamen. Echt een fantastische kerel van ginder die, zoals de meeste Niassianen, nog nooit van zijn eiland is geweest. 19 jaar, 4 broers, 1 zus, strenge neo-katholieke vader, verlegen zachtaardig karakter, arm als de straat maar door en door oprecht (wat, naar onze ervaring, uiterst zeldzaam is in Indonesie), een hart van
goud, ... kortom, een kind van den hemel, 'the nicest guy in Nias'. Hij heeft mij leren surfen. Den eersten dag stond ik, dankzij zijn eenvoudige richtlijnen (go go! now! peddle! again! like this! YES! ...) al wonderwel recht -niet zo simpel als het lijkt. Den derden dag kon ik al langer dan zeven seconden op die plank blijven staan, zodat ik nu eindelijk weet hoe het voelt om zo'n golf te besurfen. Een onvergetelijke ervaring trouwens, waar ik hem eeuwig dankbaar voor ben.
Paulinus bleef die dagen bij ons eten, slapen (dat was na een avondje Assoka, de plaatselijke sterken drank), praten, drinken, poolen, lachen, kretek-sigaretten roken enz. (allemaal op ons kosten uiteraard, maar zonder dat hij er ooit om heeft gevraagd). Al doende zijn we -ik, Vicky en Paulinus- behoorlijk close geworden. In het geval van Vicky en Paulinus zelfs een beetje verliefd, maar dat mocht van mij aangezien ik beide personen onvoorwaardelijk vertrouw - en ja, ze wil nog altijd, en meer dan ooit, met mij trouwen.
Er is dan ook menig traantje gevloeid (de mijne heb ik naar oude gewoonte maar ingeslikt) toen we, na veel ge-onderhandel, mee konden uitvaren op de bewuste bananenboot. Bananenboten hebben trouwens uldere naam niet gestolen.
Ze transporteren voornamelijk bananen (en kakkerlakken) en het menu voor onderweg bestaat volledig uit bananen: gekookte bananenbrij als ontbijt (BWEIRK!), hetzelfde als lunch en, voor de verandering overrijpe bananen als avondmaal. Ge begrijpt dat ik nu efkes geen bananen meer kan zien. Soit. We missen onze soul-mate en we hopen hem ooit nog weer te zien. We overwegen zelfs om hem naar Bali te halen om daar samen Nieuwjaar te vieren en te surfen natuurlijk, maar het ziet er naar uit dat onze
portemonaie daar niet akkoord mee is. We hebben namelijk een beetje teveel Sinterklaaske gespeeld met de Niassianen. In elk geval zijn we van plan om hem in de toekomst een beetje te helpen. Misschien halen we hem wel eens naar
België ...
Dit vat het zo wel een beetje samen. Hopelijk vindt ge het niet teveel sentimenteel gezever, maar ge ontmoet niet elke dag een zielsverwant
hé. Misschien missen we jullie wel allemaal enorm en hebben we dat gevoel geprojecteerd in Paulinus. Maar voor de rest gaat alles prima.
Alweer bedankt voor de vele fijne meeltjes,
tot binnenkort.
zaterdag 2004-12-25 13:07
den uitleg komt later
Prettige feesten iedereen.
woensdag 2004-12-29 6:00
Hallo menschen en dergelijke,
Efkes snel melden dat we het goed tot uitstekend stellen. Kort samengevat: We zitten nu op een eilandje (Gilli Meno) ten oosten van Bali. Van aardbevingen of een Tsunami hebben we hier niets geweten. E-mailen en telefoneren is hier wel niet zo simpel, vooral met het feit dat Hotmail hier volledig lam ligt. Vandaar dat ge nog niets gehoord had.
Sorry, maar we kunnen er dus ook niet aan doen. Maar we zitten liever op een eiland zonder e-mail, dan op eentje met tsunamis.
We zullen binnenkort wel eens wat uitgebreider mailen, maar we hebben daarnet eentje van twee paginas de ruimte ingestuurd, en onzen bootsman zal hem wel al beginnen afvragen waardat we blijven. Trouwens bedankt voor de vele bezorgde mailtjes. Ons gemoed schiet vol.
Bij deze willen we er ook van profiteren om jullie allemaal het beste te wensen voor het nieuwe jaar.
Speciaal voor Lolo: Gelukkige verjaardag. We zullen der vanavond een rijstwijntje op drinken.
tot binnenkort
Jo & Vicky
zaterdag 2005-01-22
Dag mensen altegaar,
Indonesie is afgesloten, maar nog niet helemaal verwerkt.
't Is allemaal nog een beetje moeilijk te verwoorden, vandaar nog enkele beeldekens.
Respectievelijk:
- Vicky maakt haar eigen trouwring onder toezicht van Ketut (Ubud, Bali)
- Inktvis na drie dagen zondrogen (Gili Meno)
- Mole, alias Mister Chimeng (Gili Meno)
- Zonsondergang (Gili Meno)
- The Pineapple Girls, resp. Vicky, Hydia en Lydia (Gili Meno)
- tja, spreekt voor zich (Gili Meno)
- local boys van hun mooiste kant (Gili Meno)
- "7 jaar samen" in rood koraal (Gili Meno)
- Jo's nieuwe hobby, hammocken (Gili Meno)
- Lokaal transport op Lombok
- Pauze op een (zeer gevaarlijke) brug op weg naar Senaru waterval met Iman, Annouar en Vivi.
- De waterval (KOUD!!) in Senaru (Lombok)
- Rijstvelden aan de voet van Mount Rinjani (Lombok)
- De vissershaven van Pakbara in Zuid-Thailand (na de tsunami)
- Baai op Ko Lipe
- Ko Lipe
Tot binnen een dikke twee weken.
De eilanders (die nu in Laos gestrand zijn)
