Lore in Costa Rica

LORE Creve is vrijdagmorgen 25 augustus 2006 vertrokken om, na een korte tussenstop in New York, goed en wel aan te komen in Costa Rica waar ze alvast 6 maand hoopt te verblijven. Hiermee heeft haar sabbatjaar na haar afstuderen aan het Herman Teirlinck Instituut daadwerkelijk een aanvang genomen. (08-30)

De eerste twee weken verblijft ze op een ecoboerderij voor een spoedcursus Spaans. Vanaf 9 september a.s. zal ze in een gastgezin verblijven. Dit wordt de uitvalsbasis voor het opzetten van een cultureel project met vnl. weeskinderen. Dit omvat zingen, toneel, voordragen, e.d.m.
Uit de eerste reacties van aldaar: het blijkt een prachtig land te zijn, het eten is er uitstekend, het contact met de andere Belgen die op de boerderij vertoeven is prima. Alleen de Amerikanen vallen daar 'neig' tegen.
Binnenkort zal zij wellicht via e-mail bereikbaar zijn (crevelore@hotmail.com).
Haar adres:
Familia Guzman-Chavez
P.O.Box 233
3017 San Isidro de Heredia
Costa Rica.

Thu, 31 Aug 2006 21:31:46

Hallo iedereen,

Ik ben hier in een stinkend vuil kot eindelijk op het internet geraakt. Voor mij zit er een groot ondefinieerbaar insect. Ik moet zeggen dat ik na een week Costa Rica mijn perceptie over grote insecten al enigsinds bijgesteld heb: een normale spin is zo groot als mijn hand. 
Ik wil gewoon even zeggen dat ik min of meer veilig toegekomen ben. In New York werd ik nog even als een potentiële terrorist gezien omdat ik met lippenstift in mijn zak door de controles geraakt was. Maar voor de rest verliep alles vrij vlekkeloos.
Nu verblijf ik op een ecologische boerderij waar ik al vier dagen Spaanse les krijg.
Het is hier echt onwaarschijnlijk schoon. Als ik ´s morgens opsta (dat is elke dag om 6 uur, jawel) heb ik zicht op hoge heuvels met koffieplantages en bomen en bloemen in vormen en kleuren die ik nog nooit heb gezien. Het is net alsof ik naar een grote postkaart kijk, er hangt een vreemde waas over de bergen en het licht is hier lichter dan bij ons.
Alles wat we eten komt hier recht uit de grond, van de bomen of uit de stallen. Er zijn drie vrouwen die de hele dag voor ons koken. Ik denk dat ik nog nooit zo gevarieerd gegeten heb op zo een korte tijd. ´s Morgens, ´s middags en ´s avonds warm eten en tussendoor verse koekjes en sappen. 
Enfin. Toch is het niet zo gemakkelijk hier te zijn. Eerst en vooral het Spaans, muy frustrado en de mensen die hier samen met mij Spaans leren vallen ook wat tegen. Ik had wat meer avontuurlijke geesten verwacht, maar in tegenstelling tot dat zitten hier trutten die ´s morgens hysterisch op mijn bed komen springen omdat er een kakkerlak in de douche zit. (Jawel, mama, ik ben Costa Rica´s nieuwe insectenkiller. Het is hier trouwens wel wat anders dan ons huizeke in de Landes.)
En ook het feit dat ik af en toe wat eenzaam ben zonder jou. Maar ik doe mijn best. De 3 Vlaamse meisjes die hier zijn, vallen trouwens wel goed mee. We steunen elkaar en we helpen elkaar uit de nood als er weer eens een of ander macho ons lastigvalt. Muchitas! Gapen dat ze hier kunnen!
Maar ja, ik ben wat op mezelf aangewezen en dat is niet altijd gemakkelijk, zeker als ge u daarbij ook niet goed kunt uitdrukken.

Vanaf volgende week zal ik wat meer op internet kunnen.
Tot dan. Ik moet ervandoor. 
Kussen en zo. 

Lore.

maandag 18 september 2006 20:59

Liefsten,

Ik ben nog steeds in Costa Rica. Diegenen die dachten dat ik het maar drie weken zou volhouden hebben nu al verloren. Karolien ...
Ik zit ondertussen al 10 dagen in mijn gastgezin en ik heb al een week 'werken' achter de rug. Aan beide gevallen moet ik even wennen.

Eerst mijn gastgezin even verduidelijken. IK heb 1 broer van 7, Pavel en 2 zussen. Nadayure is 10 en Natalia 19. Die laatste heb ik nog nooit gezien. Dat is wel een beetje vreemd. Misschien is ze weggelopen of is ze een imaginair kind of heeft mijn nieuwe pa haar in een bad met zuur gelegd en is ze opgelost (hij heeft iets gelijkaardigs met zijn gezicht uitgestoken, dus het zou best wel eens waar kunnen zijn). In ieder geval heb ik het idee dat het onderwerp Natalia delicaat is, dus zwijg ik erover.
Mijn pa heet Axel en als ik mijn arm uitstrek, past hij precies onder mijn oksel en mijn mama Amilka (wiens naam mij steeds aan een dikke melkkoe doet denken) is knap, jong en heeft dikke borsten. Dat laatste is in wezen onbelangrijk ware het niet dat ik de indruk heb dat ze veel moeite doet om mij daar telkens aan te doen herinneren. Als het koud wordt bevriest ze nog liever dan een trui aan te trekken. Maar goed, ik mag niet klagen en niet juichen. Ik heb een eigen kamer en ik mag voorlopig doen en laten wat ik wil buiten de telefoon gebruiken, op internet gaan, de deur openmaken als er iemand belt, de kleine puppie te veel aandacht geven (ja, ze hebben een puppie, het woord alleen al puppie. Puppie puppie puppie), de badkamer boven gebruiken, toiletpapier doorspoelen, zeggen dat ik die vette sausissen toch niet zo lekker vind, klagen dat de tv te luid staat en 'ja' zeggen als ik het eigenlijk niet begrepen heb.

Ze zijn vriendelijk, maar de cultuur is heel anders en dat zorgt vaak voor problemen. Mijn pa schrok zich rot toen ik huilde toen hij mij de eerste keer begon uit te schelden. Nu heb ik door dat hij op dezelfde manier 'praat' wanneer ge hem vriendelijk vraagt om de boter door te geven en hij er met zijn korte armkes niet aan kan. Ik mag hier ook bv. nooit vragen 'of iets mag' terwijl dat bij ons een vorm van beleefdheid is. Als ik vraag of ik een koekje mag zeggen ze altijd: "Tranquilla, chica" wat zoveel betekend als "rustig meiske, als ge een koekske wilt, pakt u een koekske".
Mijn gezin is naar Costaricaanse normen ook heel modern. Ze zijn niet katholiek en ze volgen de laatste mode. Over de laatste mode kan ik een heel blad vullen maar ik zal mij beperken tot: strakke jeansbroeken die net tot boven de bilspleet komen en die liefst 2 maten te klein zijn zodat hun vetkwabben er mooi overdraperen. Daarboven een topje of een stukje stof dat het liefst glittert en te vergelijken is met wat je bij ons in de Wibra of de Pinki koopt. Fresa's is het Costaricaanse woord voor onze Marina's. Als dat de laatste mode is zou ik wel eens een echte Fresa willen zien, dat is volgens mij indrukwekkender dan een toekan. Mijn pa is dus nen Jhonny met een Jhonnycar en mijn moeder een Marina. Heerlijk. Als mens en natuur in harmonie willen leven zijn er contrasten nodig.

De omgeving is schoon. Heel schoon. Ik woon boven op een berg en het zicht dat ik heb is overweldigend, kilometers en kilometers ver. 's Avonds gaat de zon onder (en hoe!) en verschijnen er massa's lichtjes van de stad en de dorpen errond. Het is indrukwekkender dan ik kan beschrijven.

Maar ik moet gaan. Heb maar betaald voor een uur en dat gaat hier afspringen. Het vervolg hoort u later.

Lore.

wo 2006-09-27 21:03

Dag dag.

"Hoe zit het met uw project?" wordt mij gevraagd.
Ik moet zeggen dat ik beschaamd ben er iets over op te schrijven.
Het is niet wat ik had verwacht of wat ik had kunnen verwachten, en het is zeker niet dat wat ze mij in België verteld hebben. Toen ik na mijn tweede dag werken vroeg waar de weeskinderen waren, werd ik op dezelfde manier aangekeken als toen ik de dag van mijn aankomst een groot pak stiften aan mijn broer en zusje cadeau deed. "Bedankt. Maar we mogen van mama niet met stiften kleuren." Ondertussen weet ik ook dat het eigenlijk de papa is die er niet zot van is want vorige donderdag heb ik mama betrapt toen ze stiekem haar werkschrift aan het in orde maken was met stiften die verdacht veel op mijn cadeau leken.

In ieder geval, op mijn werk vonden ze het tof dat ik er was, maar 'weeskinderen' hadden ze niet. "En een muziekschool?" JA, dat wel! En mijn collega toonde mij, lichtelijk opgelucht, twee hokjes van 3 meter op 3, waar het binnenregende, de verf nog half aan de muren hing, 1 piano stond en 's zaterdags ook tekenles werd gegeven! De muziekschool. Het was misschien niet groot, maar je kon wel de muur tussen de twee lokalen aan de kant schuiven! 6 meter op 6 is ideaal voor de vijf mensen die zaterdagvoormiddag fruit en opgezette vogels kwamen schilderen. Toen zei ze: "mochten we voor jou een klarinet hebben dan konden we kinderen gaan ZOEKEN die klarinet willen leren. Dinsdag gaan we er 1 zoeken." En dinsdag gingen we er donderdag 1 zoeken en donderdag in het weekend, maar laten we vooral geen uur afspreken want het was tenslotte weekend. Het is hier dus zeer goed geregeld en daar ben ik de organisatie erg dankbaar voor.

Ik werk voorlopig op een soort gemeentehuis waar ik hoofdzakelijk papier classificeer: de belangrijke documenten van de onbelangrijke scheiden om ze dan volgens datum in kartonnen dozen te steken. Ik ben erg goed geworden in nietjes uit papier halen. Soms lukt het me om er twee tegelijk uit te halen en dan ben ik heel blij. Ook vind ik af en toe een kattebelletje dat collega's aan elkaar schreven of een opgedroogd insect. Maar wat het leukste van allemaal is, is de papierversnipperaar. Ze hebben geen kopieerapparaat, geen fax, geen internet, geen mappen, met moeite een potloodslijper, MAAR ze hebben wel een SUPER PAPIERVERSNIPPERAAR die (let op!) ook bankkaarten en cd's kan versnipperen. Dan moet 1 werknemer op zoek naar een oude bankkaart (het mocht ook een bloedgroepkaart zijn) en een cd en achteraf kijken we dan alle twaalf hoe de machine eerst de kaart en dan de cd in fijne reepjes versnippert. Geweldig. Ik haal mijn geluk uit kleine dingen. Maar het zal u niet verbazen als ik zeg dat ik stillaan tot de conclusie kom dat ik geen 4 jaar gestudeerd heb om dag in dag uit papier door een machine te halen. Ik lieg. Niet dag in dag uit ...
Maar ik moet gaan werken.

Morgen vertel ik verder. Een verhaal over Jezus.

Daaaaaaag.

vr 2006-09-29 20:15

OK. Waar zat ik? Dat ik toch niet de hele tijd papier door een machine moest halen ..., een job die je volgens mijn papie in België ook in een beschutte werkplaats kan doen. Inderdaad.
Zaterdag was er een grote bijeenkomst van burgemeesters en gemeentehuizen(?) in ons dorp en wij moesten op zoek naar een geschikte zaal. Maar de enige iets of wat grote zaal in het dorp was de parochiezaal. Nu hingen er in de parochiezaal 2 gigantische kruisen met een stervende Jezus. En dat kon niet want er waren ook partijen en burgemeesters die niet uitgesproken katholiek waren. Dus daar moest iets aan gedaan worden. Mij leek het verstandig aan een paar werkmannen te vragen die kruisen voorzichtig te verwijderen. Maar na een uur rondbellen en discuteren, bleek dat toch niet te mogen van meneer pastoor. Dus moesten we (een collega en ik) die kruisen wat onopvallender maken. Maar probeer een kruis van 3 meter op 1.5 maar eens onopvallend te maken. Het resultaat na een dikke 3 uur werken -ze hingen hoog en het was bloedheet- was dat de parochiezaal omgetoverd was tot een onafhankelijke vergaderzaal, want in plaats van grote katholieke kruisen met Jezussen hingen er nu 2 reuze zwarte vuilniszakken in de vorm van een kruis waar onderaan een voetje met een spijkertje erdoor uitstak.
Probleem opgelost. Ik wist achteraf niet of ik moest lachen of huilen. Ik heb, geloof ik, iets tussen de twee gedaan. Mijn andere collega's hebben zich in ieder geval een breuk gelachen. En het was inderdaad ook hilarisch. Absurd.

Maar ik ben ondertussen toch zelf op zoek naar een ander project. En, oh toeval (God loont onmiddellijk), heb ik in de buurt (een uurtje rijden) een weeshuis of jongerenhuis gevonden waar ze hopelijk met de hoedanigheid van mezelf en al mijn goede moed toch iets kunnen doen. Ze moeten mij alleen eten en núttig werk geven. Op een antwoord kan ik nog even wachten. Ondertussen ga ik nog wat door met classificeren en zingen in het koor. Want twee keer per week zing ik in het koor van de universiteit (Conservatorium). In het Portugees nota bene. En vanaf volgende week ga ik ook in de 'banda' van het unief spelen op mijn gloedouwe sopraansax. Want een klarinet vonden ze toch niet (voor diegenen die het niet mochten weten: ik speel helemaal geen sopraansax).
Het zal mij niet verbazen mochten ze mij volgende week vragen om electriciteitskabels te komen aanleggen voor een Russische firma.
Het thema gezondheid: ben deze maandag met uitdrogingsverschijnselen naar het ziekenhuis gemoeten waar ik een paar uur aan een baxter heb gehangen met ik-weet-niet-wat-erin-zat ... ik-verstond-er-toch-niets-van. "Als je volgende keer diarree hebt, moet je het wat rapper zeggen." aldus mijn moeder.
Ik ben minofmeer terug gezond en ik heb gisteren nachtgezwommen onder een heerlijke sterrenhemel.

Dag dag.

Volgende keer het thema: Spaans en communicatie.

do 2006-10-26 3:08 loreplanet deel 4

Flexibiliteit.
En que sera sera.
Anders overleef je niet.

Als je ’s morgens uit je bed wordt gebeld omdat je met de vrouw van de professor sociologie (die je niet kent) naar een vulkaan gaat en je belandt uiteindelijk met een high society groep van de universiteit in een veld vol koeien alwaar je heerlijk picknickt tot je zeiknat – omwille van een hevige regenbui en de koppigheid van een dikke professor- in de auto naar het huis van god-mag-weten-wie rijdt, je een warm alternatief krijgt aangeboden en je de hele dag doorbrengt met etende intellectuelen in pyama die ook maar 1 woord weigeren te lossen over een mogelijke vulkaan ... kan je dit alleen maar een geweldig alternatief vinden. En vooral niet beginnen zeuren dat je wel graag eens een vulkaan had gezien of dit of dat. Want dan wordt je met aandrang verzocht koffie te zetten.
Het was weer 1 van die absurde dagen. Zo eentje waarop je door een professor geschiedenis verweten wordt dat Leopold de 2de destijds Congo heeft uitgebuit. En toen ik vriendelijk zei dat in die tijd zelfs mijn grootouders nog niet bedacht waren, lachte hij honend en sliep verder. Dat was het enige wat ik hem die dag heb horen zeggen – en het feit dat hij last had van zijn maag (het zuur waarschijnlijk).
De professor internationaal recht was zo dik dat bij het zitten in een hoek van 90 graden zijn navel tot aan zijn knieën reikte en waarvan ik vermoedde dat hij zijn colleges in de Burgerking gaf. Hij was ook diegene die het vertikte te stoppen met picknicken toen de regen met bakken uit de hemel viel; omdat hij uitging van de filosofie dat er elke dag regen was maar niet elke dag zo een lekker eten op zo een heerlijke plaats. Toen bedacht ik dat het leven af en toe ook best wel simpel kon zijn. Omdat de dingen die zich op de voorgrond dringen niet perse de belangrijkste hoeven te zijn. Op die manier gaat alles altijd goed. En andere dingen nog beter.

Ik ben van project veranderd. Ik werk in een schooltje voor kinderen van lage sociale klasse. Zo eentje waar de leerlingen van het tweede leerjaar zowel 7 als 11 jaar kunnen zijn. Van de directrice heb ik carte blanche gekregen. Ik mag doen wat ik wil. 3 redenen gaf ze daarvoor: ik ben van Europa (dat is namelijk een argument voor alles), ik heb een hoger diploma en ik kan ‘hoofd en schouders, knie en teen, knie en teen’ zingen in vijf verschillende talen.
Ik had besloten een gigantische poppenkast te organiseren. 
Dat leek mij een goed idee tot ik door kreeg dat de meesten niet wisten wat poppenkast was. Ondertussen doen ze dat wel maar is het een hele opgave geworden kinderen zonder enig besef van orde en organisatie, een beetje disipline bij te brengen. Niet dat ik volgende week 2 rijen van 2 en een gepaste groet aan de vlag verwacht maar ze zouden op zijn minst geen vleeshoop meer mogen spelen als ik tafels klaarzet voor het volgende spel. Maar ook al heb ik het idee dat mijn (anders nochthans) gigantische charisma weinig indruk op hen maakt, ze leren iets bij. En ik meen te mogen opmaken uit de manier waarop ze mij iedere morgen bespringen en overzoenen dat ze het toch appreciëren wat ik doe.

Vorige week heb ik een stukje paradijs gezien. Puerto Viejo. 4 dagen verlaten stranden, zon, authentiek regenwoud, heerlijk eten en elke avond een quasi bezopen feest op het strand. Zag ook voor het eerst een krokodil in het wild. En ik moet zeggen dat, ook al was er 20 meter afstand tussen ons, ik het toch even lastig kreeg mijne kak op te houden (om het met de eerste platte zin van dit resumee te zeggen). Ook de wilde apen, kleurijke vissen en vlinders en de drie pelikanen die aan mijn voeten zaten alsof het duiven waren, maakten het tot een heel relaxerende schouwspel (in de twee betekenissen van het woord).

Goed. Ik ga afsluiten.
Nog dit:
Vandaag reed ik voorbij een winkeltje. Een groentewinkeltje, denk ik. En aan dat winkeltje hing een groot uithangbord met de woorden WIJ VERKOPEN GEEN KAAS! Alleen dat. In grote letters. Geverfd. Wij verkopen geen kaas.
En alhoewel ik het op het eerste zicht een vreemd idee vond uit te hangen wat je allemaal niet verkoopt en ik al een scenario voor mij zag van zo een vervelend mannetje die elke dag om kaas (heb je kaas?) kwam vragen tot de uitbaters uiteindelijk hoogst geirriteerd beslissen er een uithangbord van te maken (à la de mop met het konijn dat aan de bakker vraagt om worteltaart), lijkt het mij achteraf geen slecht idee is uit te hangen wat je allemaal niet hebt of wilt. Er zal nooit iemand om kaas durven vragen in die winkel. En als je een hekel hebt aan kaas, is dat alleen maar positief.
Als ik nu eens een bord zou maken met de woorden IK HEB GEEN GELD TEVEEL en in kleine letters: en het interesseert me ook niet. Dan zouden de meeste mensen hier misschien eerst informeren naar mijn foto’s in plaats van naar de prijs van mijn camera.
Tot de volgende.

Lourdes (zo noemt de directrice mij nu ook al)

di 2006-12-05 23:52 Ik leef. Costa Rica.

De gewenning treed op. Zo gewoon aan de mentaliteit word ik ook aan de taal. Dat ik opsta met Buenas Dias, dat ik dan een bord rijst met zwarte bonen voorgeschoteld krijg terwijl de tv het geluid van mijn caraocezingende buren overstemd -en dat allemaal om 7 uur ’s morgens. En dat ik de luiheid voel. En de irritatie om die luiheid. Van het gewoon worden. En dus minder verbaasd en oplettend als daarvoor. 
Maar had men mij niet gevraagd wat positiever te schrijven?
Ik had niet het idee dat ik negatief was. Maar als je het zwart op wit wil lezen: ik ben hier graag. Laat dat duidelijk zijn. Het is niet omdat de dingen niet vanzelf gaan dat ze niét gaan. En niets is saaier dan de perfecte gang van zaken.

Ik praat vloeiend Spaans na twee pintjes. Als het er echt op aan komt krijg ik nog steeds geen correcte zin uit mijn strot. En hoe je telkens het geduld van de mensen moet vragen om naar je te luisteren. Maar ik kan de taxichauffeur al tevreden stemmen met een korte babbel, ik kan in grote lijnen volgen waar een tv-programma over gaat en men zegt mij dat het goed gaat, dus geloof ik dat ook. Al had ik in het begin de indruk dat ik meer progressie maakte dan nu.
Ik kan alles zeggen wat ik wil en niet graag heb. Maar ik ontbreek het vermogen om nuance in mijn zinnen te leggen. En verhalen waar heden en verleden door elkaar lopen zijn al helemaal krakemikkig. Maar met die handicap probeer ik ondertussen te leven. Al blijft het vaak frustrerend. Want de uitdrukking ‘erbij staan voor Piet Snot’ begrijp ik nu meer dan ooit. Ik kan de situaties niet opnoemen waar ik gewoon ergens was: ik besta en rond mij bestaat er ook iets maar daar begrijp ik nu even geen hol van. Ik ben er dan ook mee opgehouden betekenis te geven aan handelingen die ik niet begreep. Uiteindelijk kwam ik het belangrijkste toch te weten. Of soms te laat en dan kon ik mezelf voor de kop slaan.
Maar ik krijg de tijd om te observeren. Ik kan kijken naar hoe mensen leven terwijl ik er zelf deel van uitmaak. En als dat dan al vervreemdend zou zijn, is dat voor mij alleen nóg meer voedsel.
Nog een bijkomend voordeel aan een taal niet goed spreken, is dat je eerst moet nadenken voor je iets zegt en ik geloof dat dat in mijn geval af en toe een goede zaak is.

Bijzondere momenten puntjesgewijs, om een idee te hebben:

- In Tortugero, het grootste gat (enkel door slijkriviertjes met een miniboot te bereiken), zag ik bij heldere volle maan, van heel dichtbij reuzeschildpadden (1.70m op 1.20m) eieren leggen op het strand.

- Manuel Antonio gaf mij het eerste zicht op de rotskusten van de Pasific Ocean en de prachtigste zonsondergangen die ik ooit zag. Helaas ook op een invasie van Amerikanen.

- Vorige week ging ik naar Nicaragua waar ik onmiddellijk verliefd werd op de autenticiteit (zo had ik mij Centraal Amerika voorgesteld), de oude goed onderhouden steden en het meer (zo groot als de provincie Antwerpen) met zijn vulkanen. Daar ga ik zeker terug! Het is daar trouwens veel goedkoper en minder toeristisch.

- Heb ondertussen een vulkaan beklommen, en dan nog wel diegene met de grootste krater ter wereld: de Poás. Het zicht was zo overweldigend en het was koud en we waren helemaal alleen boven dat we geroepen hebben van contentement als 3 kleine kinderen. 

- Gratis VIP- en backstage passen voor een exclusief concert van the Black Eyed Peas in een reuze voetbalstadion. Helaas buitengesmeten door een mastodont(?) van een bodygard. 

- Voor het eerst bijzonder patriotistisch geweest op de dag van de dynastie. We werden uitgenodigd op de Belgische ambassade voor een feest voor onze koning. El rey. Alwaar we in ‘normale’ kledij toekwamen, tot het gezicht van de barones en de ambassadeur ons vertelden dat dat toch niet de bedoeling was. Al in positie van ‘varkens’ geduwd, hebben we het dan ook maar uitgehangen. De Minister van Buitenlandse Zaken van Costa Rica bleek wel sympathie te hebben voor de wilde jeugd en heeft ons uitgenodigd op een feestje bij hem thuis, ‘Stella Artois versus Imperial (het bier van hier)’ zo zei hij het. Zijn naam is Montserat en hij is 60. Redelijk beschonken en volgepropt met frieten, konijn met pruimen en chocolade zijn we uiteindelijk met de gestolen decoratie-Belgische vlaggen van de barones de straat ingerend en hebben we er nog een bachanale dag van de dynastie van gemaakt. Dank u Koning! Volgend jaar opnieuw.

- Ondertussen ben ik in blijde verwachting van de komst van mijn lief. Ik wacht, ik wacht, ik wacht.

Hasta luego.
Lorena Maria

Weldra is het Kerst ... hm.

Van deze periode bestaat een voortreffelijke fotoserie (120 foto's). Je kunt die tot nader order bekijken op http://picasaweb.google.nl/maartenmoesen/CostaRica?authkey=cc0w_qbM-Mg. Leuk.

Zo is het terug begonnen.

Zo is het geëindigd:
De tijd om te gaan was gekomen. Ik heb het nog geprobeerd in Panama. Tot ik mijn visakaart verloor en achterbleef op een eiland met één siciliaan en twintig negers. Ik had geen geld meer. Ik had zelfs geen geld meer om van het eiand af te geraken. Drie dagen koste het mij om het probleem op te lossen. Het regende 24 op 24. Ik leefde op brood, blikjes tonijn, bananen en water. Ik bracht mijn dagen door met tevergeefs praten met politie, verzamelen van geld en wachten op boten. Onderweg werd een vrouw uit de boot geslingerd en is mijn bus gekanteld. Roekeloos.
Mijn plan om tot het Panamakanaal te geraken werd stopgezet. Het mocht niet zijn. Ik verkeerde bovendien in slechte gezondheid en mijn financiële omstandigheden waren al even zwak. Ik heb mijn ticket ‘terug’ geboekt en heb mij nog een paar dagen met een vriendin van daar in een veilig oord genesteld. Zon, zee, feest ... u kent het wel.

Ik ben terug.
Het verhaal is opnieuw begonnen. En ik zal u zeggen dat alles even onzeker is als toen ik in Costa Rica toekwam. Alleen zijn de vrienden, de vrienden gebleven en is het bed altijd warm en zacht. Ik geloof dat alles daar gebleven is wat daar moest blijven en dat ik met meer teruggekomen ben dan vertrokken.
Dat is het voordeel van weggaan. Opnieuw verbaasd zijn.

Lore

---------------------------------------------

Lore vertrok op vrijdag 25 augustus 2006 naar Costa Rica.
Een béétje vroeger dan voorzien/verwacht, op zaterdag 27 januari 2007, heeft zij terug vaste voet gezet op Belgische bodem.
Zoals deze 'glijdende' reportage, voornamelijk gebaseerd op geregelde mailkes van ginderuit illustreerde, is het een avontuurlijke bedoening geworden.
Ook op het thuisfront werd regelmatig benieuwd uitgekeken naar het vervolg van het verhaal.
 Iedereen is er van overtuigd dat ondanks/dankzij (?) alles, de 5 maand lange confrontatie van Lore met de totaal andere wereld van Centraal Amerika niet alleen een vat vol herinneringen bij haar zal nalaten, maar ook een onuitwisbaar spoor in haar ontwikkeling, klaar voor de volgende stap!