Sofie
Van Der Straeten 'overzomert' in Guatemala. Op zaterdag 16 juni 2007 vertrekt ze
voor een 12 weken durende bijdrage aan het vrijwilligersproject 'Los Niños'.
Het is een educatief project dat de bedoeling heeft lager en middelbaar
onderwijs te verschaffen aan kansarme kinderen aldaar. Een reportage volgt
ongetwijfeld. (06-10)
En hier is ze ... die reportage. De fotoreportage van haar
verblijf en belevenissen ginds in Guatemala kun je tot nader order bekijken op
'myspace'. Klik daarvoor: www.myspace.com/sofiegoesguatemala.
Subject: Ooowlaaaaaaa!
Date: Sun, 17 Jun 2007 19:50:40 +0200
Ola amigas y amigos !!!
Ja hoor zoals je ziet maakt mijn Spaans al serieuze vorderingen ...
Eerst en vooral; ik ben veilig toegekomen!
Ben gisteravond toegekomen bij mijn nieuwe familie, heel lieve mensen, la mama
heet Carmen, el padre Carlos en ze hebben nog twee kinderen Anna
Lucia en de andere naam schiet mij even niet te binnen.
Heb me in mijn beste Spaans proberen uit de slag te trekken (hmm) ... met de
nodige mime uiteraard, maar had de indruk dat ze me wel verstonden, ze bleven in
ieder geval toch lachen! Alles was muchos gracias, no problemo, si en de nada,
een voorbeeldige gaste dus ...!
Zit hier niet alleen bij deze familie trouwens, maar samen met nog drie andere
vrijwilligers; twee Nederlanders en een Italiaanse. Bij de familie is het eerder
de bedoeling dat je er kan slapen en eten, maar we leven daar vrij apart van
elkaar, we eten zelfs niet samen. Het is dus niet de bedoeling een gezellig
vervangnest te zijn. Ben gisterenavond ook al iets gaan drinken met de andere
vrijwilligers van Los Niños, heel gezellig, maar wel alleen maar Nederlanders
... zo leer je natuurlijk geen Spaans ... wat ik wel un pocito spijtig vind!
Denk dat ik binnen twee weken dus wel ga veranderen van gastgezin, het zijn
schatten, maar ik zou toch wat meer van de Guatemalteekse cultuur willen
proeven, en mijn Spaans wat oefenen, want voor een eerste indruk lijk ik hier
haast in Nederland 2 te zitten!
Wat Antigua betreft, dit stadje is net een postkaartje, een stadje vol
kleurrijke huisjes, omgeven door twee impressionante vulkanen, echt prachtig, en
het is hier ook lekker warm ... al regent het hier af en toe wel bakken uit de
lucht. Ben net gaan ontbijten op een dakterras, samen met Erik een Nederlandse
(uiteraard) medevrijwilliger, waar je een zicht hebt op gans Antigua -is
trouwens echt niet zo groot- met een lekkere milkshake in de hand. Moet mezelf
nog een paar keer in mijn armen knijpen om te beseffen dat ik hier echt ben,
want het uitzicht is hier magnifico!
Bij bijna elk cafe dat je binnenkomt, lees je op een bordje dat je je wapens
buiten moet laten staan (heb ik dan ook tegen mijn zin gedaan:), je ziet hier
namelijk best wel veel gewapende politiemannen op straat. Het Antigua overdag is
ook wel heel verschillend met het Antigua 's avonds; vanaf 7 uur is het hier
pikkedonker, en dan zie je een heel ander publiek dan overdag; kinderen die op
de grond slapen, mensen die op de grond liggen te bedelen ... maar overdag is
het hier dan weer een grote toeristische bedoening vol Hollanders en Americans
... Oh yeah! Lekker gesjellig sjo in dit lekkere weertje! Cool dude! En binnen
twee weken komt er nog een ganse bus met een lading Nederlanders! Aaaaah !!!
Er wordt hier ook constant vuurwerk afgeschoten, overdag, wanneer je er dus
niets van ziet, maar kom, het is het enthousiame dat telt ...!
Voila, bij deze al een eerste indruk, het voelt nog steeds wat raar om hier rond
te lopen zonder veel mensen te kennen. Morgen heb ik van 8 tot 12 Spaanse les in
een schooltje op 10 meter van mijn gezin vandaan. Dit ga ik twee weken doen en
dan ga ik naar het schooltje in Alotenango.
Tot heel snel, vandaag ga ik eens zwaar de toerist uithangen en veel foto's
trekken zodanig dat ik mijn flashy website eens in gang kan zetten.
Hasta un otro correo electronico!
Te quiero y muchos besos !!!
Sofia.
Sent: Monday, June 25, 2007 8:13 AM
Subject: FW: Lang geleden = lange mail!
¡Hola!
Het gaat hier razendsnel, mijn eerste week zit er nu op ...
Donderdag heb ik een vulkaantocht gemaakt, erg de moeite! Het enige
pijnlijke nadeel was dat ik me 's morgens zodanig moest haasten dat ik er
helemaal niet over nagedacht heb om goede schoenen aan te doen, resultaat: een
avontuurlijke vulkaantocht op sandalen ... niet bijster slim, want het kan daar
nogal eens warm worden aan de voeten dicht bij de lava. Ik heb blijkbaar geluk
gehad want in de namiddag was er ook iemand met sandalen en die zijn sandalen
waren de helft gesmolten en zijn voeten waren een beetje verbrand (niet zo erg,
gewoon wat blaren). Geen nood, ik weet beter nu ...! Oh ja, en wegens platte
batterijen heb ik er geen foto's van kunnen maken ... ik weet het, qua
survival-gehalte kan het veel beter.
'k Heb wel een paar Duitsers leren kennen tijdens de vulkaantocht (niet moeilijk
want ik was "die met haar sandalen") waarmee ik dit weekend naar Lago
De Atitlan ben getrokken. Wat die aantrekking tussen mij en Duitsers is weet
ik niet, maar telkens ik op reis ga, kom er wel een paar tegen. Nadeel is wel
dat mijn Duits er nu op vooruit gaat, of ik ooit Spaans ga kunnen kan ik niet
garanderen!
Lago De Atitlan is werkelijk prachtig, het is een groot meer omgeven door
vulkanen en bergen. Rond dat meer situeren zich een paar dorpjes. Zo zijn we
gisteren naar San Marcos geweest, een klein dorpje gevuld met
vriendelijke Guatemalteekse mensen en ietwat oudere hippies die nog steeds in de
geest van de jaren 60 leven, maar er helaas niet zo meer uit zien ... best wel
een grappig zicht.
's Middags zijn we gaan kajakken en toen wij in het meer waren, begon het te
regenen met bakken uit de lucht, natuurlijk! En 's Avonds was er
"zogezegd" een Bossa Novaoptreden ... klinkt leuk niet? Uiteindelijk
bleek het een ietwat oudere hippievrouw te zijn die solo op haar gitaar wat
countrysongs begon te spelen, heel apart genre moet ik zeggen, we konden het
niet plaatsen ...!
Na de zonsondergang om 5 uur 's morgens bijgewoond te hebben, zijn de Duitsers
vertrokken naar huis (in Guatemala) en ben ik per boot naar een ander dorpje
gegaan, genaamd: San Pedro, wat bekend staat als het party-eiland vol met
verstokte hippies ... joepie! Voordeel is wel dat je hier echt niets hoeft te
vrezen als je hier alleen op straat loopt want de meeste mensen lijken me hier
te lam en gedrogeerd om ook maar iets te doen.
Ik heb wel al enkele, helaas maar heel weinig, gesprekjes gehad met
Guatemalteken, ideaal om je Spaans wat bij te schaven. In september zijn het
hier verkiezingen dus dat is meestal het onderwerp waarover gepraat wordt. De
propaganda is hier ongelooflijk, dagelijks zijn er wel kandidaten die, met een
luidspreker op een pleintje in de dorpjes, prediken hoe zij de benarde situatie
in Guatemala zouden aanpakken. Er zijn in totaal zo een 50 kandidaten om
president te worden ... echt zot.
Ik wist dat de situatie in Guatemala erg was, maar het gaat er blijkbaar nog
erger aan toe dan ik had gedacht ... De armoede hier is enorm en vooral het
geweld in Guatemala wordt met de dag erger. Guatemala is het land met het meeste
geweld in Midden-Amerika en staat op de tweede plaats, na Brazilie, in heel
Latijns Amerika qua geweld. Het is helaas geen fabel dat je 's avond best niet
alleen op straat rondloopt en dat geldt zowel voor toeristen als voor locals. De
macht is hier compleet in handen van bendes en dat bedoel ik letterlijk
aangezien de politie en de regering hier niets aan kan en wil doen.
De meeste mensen in Guatemala, behalve de rijkere, hopen dan ook dat er in
september een nieuwe president aan de macht komt, want de huidige sluit nogal
selectief zijn ogen voor wat er gebeurt. Zo wil hij de publieke scholen privaat
maken en betalend laten worden, met als gevolg dat enkel de rijkere mensen hun
kinderen naar school kunnen sturen. Een meer dan spijtige zaak, want zo geraak
je alleen maar in een vicieuze cirkel van geweld en armoede.
Enkele buscompanies zijn nu aan het protesteren omdat ze bijna dagelijks worden
overvallen, vele winkels hebben een gedwongen contract moeten afsluiten met
bendes waarin ze geld moeten afstaan en indien niet er de kans bestaat dat
familieleden zullen worden vermoord.
Dit even om de erg trieste situatie in guatemala te schetsen.
Even om gerust te stellen, ik loop geen gevaar, ik voel me hier niet bedreigd en
ik let ook goed op. Ik ga dan ook niet opzichtig met mijn camera of geld gaan
zwaaien (maar ja, je blijft er westers uitzien en dat betekent: geld!). Ik ga
ook niet 's avonds alleen gaan rondlopen, wat soms een spijtige zaak is want dat
maakt je heel afhankelijk van anderen, maar het is nu eenmaal zo. Het geweld
doet zich ook vooral voor in Guatemala City, de hoofdstad. Maar het is intriest
mensen bezig te horen over deze situatie. En ja, weer maar eens wordt je
geconfronteerd hoe verdomd goed wij het wel hebben in Belgie.
Zozo, gelukkig bevind ik mij nu in het dorpje vol peace en happiness en hippies
waar volgens mij niemand een vlieg kwaad doet.
Wat de foto's betreft, ik doe mijn best om ze snel mogelijk op myspace te
zetten.
Vele (wat de voormiddag betreft) zonnige, en (wat de namddag betreft)
regenachtige groeten uit Guatemala,
Sofia, helemaal veilig!
Que te vaya bien! (= dat het met iedereen heel goed mag gaan!)
Sent: Monday, July 02, 2007 10:29 PM
Subject: Nieuws!!!
Queridos todos.
Ik heb net mijn tweede salsales achter de rug hier in Guatemala, leuk, ik had
het in me zei hij ...! Pas op, ze kunnen nogal eens smooth zijn die
Guatemalteekse mannen. Ik heb voor de leraar gekozen die volgens getuigen het
minst aan je gat zit tijdens het dansen. Tot nu toe is mijn derrière nog steeds
handsfree, maar hier weet je nooit ...
Dit weekend heb ik het (tot nu toe) mooiste stukje in Guatemala veroverd,
genaamd Semuc Champey. Zelfs onze verblijfplaats daar ter plaatse was
hemels: een soort weide aan de rand van een rivier waar enkele houten hutjes
stonden waar je kon slapen. Omdat er geen plaats meer was, maar we er toch
wilden blijven, sliepen we in de openlucht in hangmatten.
De eerste dag hebben we een excursie gemaakt naar een grot met wel duizenden
vleermuizen en, voor zover ik er gezien heb, 1 reusachtige spin/schorpioen
!!! Sjonge jonge jonge, wat een belevenis!1 :)
De volgende dag zijn we naar Semuc Champey getrokken, best wel een avontuurlijke
trip! Het begon met een tocht door de grotten van Semuc, waar geen licht
was en waar een rivier doorstroomde: in vele delen moesten we dus in de grot
zwemmen met in 1 hand een kaars om wat licht te hebben. Mijn kaars ging om de 5
minuten uit omwille van mijn spastische trekken omdat ik dacht dat ik iets raars
aan mijn voeten voelde ... je weet maar nooit. In ieder geval zeer avontuurlijk!
Daarna heb ik mijn meest elegante sprong ooit neergeplaatst, helaas geen
beelden beschikbaar ...! Je kon vanop een schommel de rivier (met vrij sterke
stroming) inspringen. Makkie dacht ik! Daar ging ik dan, maar hoe ...! Net iets
te vroeg eraf gesprongen en ik hing horizontaal met mijn lichaam boven de rivier
en kwam dus met een keiharde klets met mijn buik op het wateroppervlak terecht
... pijnlijk ... mijn buik zag knalrood ... Ik zag alles in slowmotion gebeuren
... al gillend en spartelend met mijn benen. Daarbovenop was ik zodanig de kluts
kwijt, en mijn zwembroek voor de helft ..., dat ik vergat vlug naar de kant te
zwemmen omwille van de sterke stroming ... ik ben er nog net geraakt!
Dan kwan het gezellige gedeelte dat we in een zwemband de rivier mochten
afdobberen, leuk! Veilig! Het landschap daar is ongelooflijk mooi. We stopten
aan een brug van zes meter hoog, en van die brug kon je in de rivier springen.
Heb ik gedaan !!! Na enkele slachtoffers te laten voorgaan uiteraard ...
Na de middag gingen we uiteindelijk het natuurreservaat te Semuc Champey
binnen. Na een lastige klim, had je een prachtig uitzicht op de meren daar. Ze
worden gebruikt als een soort natuurlijke zwembaden die door kleine
watervalletjes van elkaar gescheiden worden. Het water daar heeft een
groenachtige kleur omwille van het gesteente, echt heel mooi. Daar hebben we dan
ook efjes gezwommen. Als laatste avontuurlijke activiteit zijn we een klein
watervalletje afgedaald om zicht te hebben op Semuc langs de onderkant, eveneens
dik de moeite.
Nu ben ik dus terug in Antigua, terug lessen Spaans aan het volgen omdat
ik met mijn Spaans, naar mijn mening, nog niet kan en wil voor een klas staan,
ik kan me nog niet genoeg uitdrukken. Dat zal dus voor volgende week zijn. Er
heeft zich ook een nieuwe jongen bij ons gastgezin gevoegd, genaamd Bailey
(zoals het drankje). Hij komt van de USA, is hier om Spaans te leren en kan dus
nog geen woord Spaans, gevolg: voertaal is voortaan terug Engels ...! Da's toch
wel een spijtige en beslissende factor voor je Spaans hoor. Ondertussen hebben
we deze middag aan tafel enkele slangwoorden uit California geleerd ... zo zie
je maar.
Ziezo, dit waren Sofies grootste avonturen in een notendop!
Hou me op de hoogte van alle avonturen, intriges, roddels en weetjes in Belgie,
altijd leuk om te lezen!
Que le vaya bien!
Sofia!
Oh ja, ik zet deze middag terug fotos op myspace. Als je geen myspace hebt kan
je enkel naar de fotos op de beginpagina kijken. Er zijn echter meer fotos dan
die: klik op 'pics' en dan zie je de verschillende mapjes, hiervoor heb je wel
een eigen myspace-account nodig. www.myspace.com/sofiegoesguatemala.
Onderwerp: RE: mammie naar de gentse
feesten
Datum: Maandag 16 Juli 23:11
Helaba mamietje!
Ik vind je mailtjes altijd reuzeleuk! Ik zal jullie morgen bellen. Het gaat al
veel beter met mijn maag, ik heb geen pijn meer in ieder geval. Ik heb vandaag
mijn eerste werkdag achter de rug, man man man ik ben kapot !!! Het was wel
leuk. Ik stond bij de allerkleinsten vandaag, maar dat kan nog veranderen
aangezien de directrice er vandaag niet was en me niet kon zeggen waar ik zal
lesgeven. 20 kleine pagatters vol enthousiasme, vaak niet stil te krijgen, maar
wel superschattig allemaal in hun uniformpje, zo een klein jeanspakje.
Ik ga ook verhuizen deze week. Een van de medevrijwilligers belde me net op om
te zeggen dat er plaats is in hun huis. Ze eten daar samen met de familie en
spreken altijd Spaans, dus ga ik daarheen. Er zitten nog drie andere
vrijwilligers voor Los Niños.
Ik ga dit weekend naar Monterrico, een stukje strand aan de Pacifische
kust, samen met dezelfde bende Duitsers als Lago De Atitlan. Alé, het is een
week vol nieuwe dingen, hopelijk beter als vorige week, want vorige week was het
echt wel balen hoor...! En op die momenten denk je toch wel eens met een
bijzonder warm gevoel terug aan België...!
Ik neem deze week ook nog mijn twee lessen op Spaans, dan heb ik in totaal 4
weken Spaans gevolgd, en ik ga ook terug salsadansen.
Ik ben reuzebenieuwd naar papies avonturen, hopelijk heeft hij nu de smaak te
pakken als reisleider. Hoe was de date met Nico, Sarah en Steven? En hoe is het
met je computerkwaliteiten? Heb je papie niet te veel gemist? En ga je nog naar
de Gentse Feesten?
Ik ben momenteel ook allemaal nieuwe foto's op mijn website aan het zetten, dus
zeker eens een kijkje nemen op www.myspace.com/sofiegoesguatemala.
Weer een paar mooie fotos van Guatemalteekse kindjes. Ben zondag naar een heel
klein dorpje geweest, waar wij de enige toeristen waren en een familie heeft ons
daar even binnen uitgenodigd.
Heb gehoord dat je weer twee brillen tegelijkertijd op je hoofd had..., had er
willen bij zijn.
Mamietje, oefen je maar goed op de nieuwe computer dat we elkaar nog veel kunnen
mailen, ik bel jullie morgen!
Doeoeoei,
Kus van jullie Fiekie die hier ondertussen nu al een maand is, raar he!
Sent: Saturday, July 21, 2007 2:25 AM
Subject: Zeer lang geleden, dus zeer lange mail!
Hola amigas, amigos y familia!
Net terug van een hilarische salsales, veel moeten lachen, dus ben in
mijn nopjes! Omwille van mijn elegante draaien tijdens de salsa heb ik mijn
leraar per ongeluk 1 keer in zijn gezicht gemept en 1 keer tegen zijn knie
geschopt. Vanaf dan was ik in een soort bui van vermoeidheid waarbij je
werkelijk met alles lacht ... het is dus ook niet meer goed gekomen ...
Lang geleden! Vorige week was namelijk een beetje een baalweek: een ganse
week ziek geweest terwijl het de grote verjaardagsweek was van Los Niños vol
activiteiten. En daarbovenop vertrokken drie mensen bij wie ik me ondertussen
echt goed begon te voelen, terug naar huis, op reis of naar een ander stekje.
Ondertussen ben ik aan de slag gegaan bij Los Niños. De eerste twee
dagen stond ik bij de Tulipanitos (de tulpjes), dat zijn de
allerkleinsten. En toen de directie uiteindelijk besloten had waar ik ging
werken, ben ik woensdag begonnen in het tweede leerjaar. De eerste week
is zowat een kijkweek om te zien hoe het er aan toegaat. Dus ik sta niet alleen,
normaalgezien ... het is niet abnormaal dat de leerkracht af en toe voor een
uurtje weggaat zonder dat te zeggen, waardoor je alleen voor een klas van 25
niños staat in gebrekkig Spaans ...! Je wordt er wel ingesmeten zo! Ik vind het
in ieder geval wel leuk om te doen. Soms versta ik werkelijk geen woord wat de
kinderen zeggen en beantwoord ik dat met een vriendelijke glimlach, maar poco a
poco begint het toch wat te vlotten. Volgende week zal ik waarschijnlijk alleen
staan voor een klas met een aantal leerlingen, in ieder geval geen 25, fjoew!
De kinderen aan wie ik les ga geven zijn zo tussen 8 en 14 jaar. Ze zijn zeer
enthousiast en vaak met moeite stil te krijgen, wat best vermoeiend kan zijn. Ik
ben er toch al in geslaagd om ze een geïmproviseerd liedje in het Spaans aan te
leren!
Het concept van Los Niños is meer dan
educatie, het gaat ook om het aanleren van hygiëne en een beetje sociale
controle. Elke ochtend krijgen de kinderen een vitamine en moeten ze hun tanden
op school poetsen omdat dat bij hun thuis niet gebeurt. Rond 10 uur krijgen ze
een Revaccion, wat een kleine gezonde maaltijd is, want ook dat is helaas
helemaal geen garantie bij hun thuis. De kinderen die naar de school van Los
Niños gaan, zijn kinderen wiens ouders het geld niet hebben om ze naar een
'normale' school te sturen. Los Niños wordt niet gesteund door de
Guatemalteekse overheid en heeft daarom ook heel weinig middelen.
Donderdag hebben we met drie vrijwilligers en een Guatemalteekse leraar de
huizen van twee leerlingen bezocht, samen met hen. De huizen van de meeste
van de leerlingen in Los Niños, bestaan uit laminaatplaten voor het dak, een
vloer is er niet, dat is gewoon aarde. Een toilet is er ook niet, dat gebeurt
ook buiten. Koken gebeurt vaak ook buiten. De grootte van hun huizen is ongeveer
1,5 meter op drie meter waar een ganse familie in woont. Zo was 1 van de
leerlingen met zeven broers en zussen. Hij sliep met 3 ervan samen in 1 bed,
waarvan 1 bed helemaal geen matras had enkel de metalen veren. Vaak ligt het er
ook heel vuil. Dat is best gvaarlijk voor de gezondheid. De jongen die mee was,
had veel vlooienbeten. Het is een zeer magere jongen maar met een heel dikke
buik, wat vaak wijst op parasieten. Als dat niet verzorgd wordt, kan dat heel
gevaarlijk zijn.
Los Niños gaat daar ook iets aan proberen doen. Ze doen echt heel goed werk,
maar het is heus niet allemaal rozengeur en maneschijn ... Zo ben ik
vandaag te weten gekomen dat de directie van Los Niños vaak geld achterhoudt en
soms met het geld gaat eten en dergelijke ... De spullen die de vrijwilligers
meebrengen worden de laatste tijd in een opslagplaats opgeslagen, en geraken dus
niet tot bij de kinderen. Waarschijnlijk gaat dat ook niet gebeuren en gaat de
directrice de spullen gewoon verkopen. Uit frustratie omwille van de
schijnheiligheid soms, is er nu ook een vrijwilligster opgestapt. Ze ging
normaalgezien nog drie weken blijven, maar ze kon niet meer werken voor een
instantie als deze. Heel spijtig. het was echt een supergoede leerkracht en ik
kwam er echt goed mee overeen ... heel jammer dus. Ook de directie van het
schooltje, wat Guatemalteken zijn, waaronder Julio de grote oprichter van
Los Niños Guatemala, is vaak zeer gefrustreerd over de gang van zaken in het
Nederlandse bestuur. Soms deprimerend om te zien, want de directeur Julio, de
oprichter, is werkelijk iemand met een gouden hart, maar zit tussen twee vuren.
Hij wil wel in opstand komen, maar de school voor de kinderen is wel afhankelijk
van het geld van Nederland...
Ik heb me hier al een ganse dag over opgewonden, maar kom. Ik probeer me gewoon
te focussen op de kinderen, want voor hen is die school heel belangrijk.
Afsluiten doen we met goed nieuws: dit
weekend vertrek ik naar de Pacifische kust, met name Monterrico, in het
zuiden van Guatemala! Werkelijk niet te doen daar, en ook helemaal niet de
moeite volgens sommigen, maar het is relaxen! Het is daar trouwens ook een
compleet zwart strand. Ik ga daar de Duitsers bezoeken die ik ontmoet heb in Lag
De Atitlan. Zij werken nu als vrijwilligers in een reservaat voor schildpadden!
En als allerlaatste: ik ben verhuisd! Naar een andere familie waar ook
andere vrijwilligers zijn. Er wordt constant Spaans gebabbeld en het
lijkt me op het eerste zicht een sympathieke, praatgrage bende, beetje
intimiderend, maar best gezellig. Met op het bovenste verdiep een dakterras
met prachtig uitzicht op Antigua.
Ik ga jullie laten, want ik moet gaan eten!
Que le vaya bien, y hasta pronto!
Besos,
Sofia!
Weer nieuwe fotos op: www.myspace.com/sofiegoesguatemala.
wo 2007-08-01 2:06
Nieuws voor de raap!
Buenas tardes a todos!
Ondertussen ben ik hier al twee weekjes aan het lesgeven aan 27 kleine
duiveltjes in het tweede leerjaar. Deze week wel nog samen met Profe
Mario, de meester van het tweede leerjaar, omdat die vaak wegmoet en ik de
klas dan kan overnemen. MAN MAN MAN! Profe Mario is een schat van een
leerkracht, maar hij heeft zo de leuke gewoonte te vertrekken uit de klas,
niet meer terug te komen en vooral ook zonder mij daar iets van te laten
weten... En ja, als de kat weg is, dansen de muizen op tafel...! Dan is het
feest in de klas, en ik maar de boze juffrouw Sofie uithangen...!
SILENCIOOOO!!! Ik moet op zijn minst en eufemistisch zeggen dat ze veel energie
hebben..! Beetje per beetje is het mogelijk om controle over ze te krijgen. De
eerste week had ik vaak last aan mijn stem door het vele roepen. En dat in een
Spaans dat toch nog niet om naar huis te schrijven is. Pas op! Ik ben hier niet
rouwig om hoor, ik vind het tot nu toe nog steeds een heel goede oefening...!
Dit weekend ben ik naar Honduras
geweest, meerbepaald Copan, naar de Maya-ruines. Magnifiek, echt waar. Na
1000 jaar is alles nog zo intact. Ik voelde me heel klein en vol respect. Het
enige wat ik raar vond, was dat de toeristen zomaar over alles heen mochten
lopen, waaronder de 1000 jaar oude tempels ... zo gaat het volgens mij geen 1000
jaar langer meer meegaan ... Het kostte vrij veel geld om binnen mogen, okee als
dat voor de conservatie en restauratie is van de ruines, geen probleem. Maar
toen ik dat aan 1 van die gidsen vroeg waar het geld naartoe ging, wist hij me
te zeggen dat veel geld naar de hoofdstad gaat, naar de bureaucraten die het
geld 'opfeesten'. Op de duur verbazen zulke verhalen je niet meer hoor.
Momenteel staat er in de Guatemalteekse
kranten dagelijks iets te melden over Guatemalteekse vrouwen wiens baby
ontvoerd is. De ontvoerders hebben als doel de baby te verkopen aan mensen
die graag een kind willen adopteren en daar veel geld voor willen betalen. Als
iemand een kind wil adopteren uit Guatemala via de legale weg duurt dat op zijn
minst twee jaar. Dat betekent dat de vrager zich twee jaar lang in Guatemala
moet vestigen. Guatemala is het grootste exportland qua adopties. De grootste
vragende groep komt uit de Verenigde Staten, meer dan 50 procent. Twee jaar is
echter voor de meeste mensen een te lange wachttijd om in Guatemala te blijven.
Maar als je bereid bent meer te betalen, dan kan de 'adoptieregeling' in zo een
tweetal maand geregeld worden. Hier weet je echter met 95 procent zekerheid dat
het via de illegale weg gebeurt. Het adoptie-agentschap laat baby's ontvoeren
van de moeder, de moeder is dus van de ene dag op de andere haar kind kwijt, en
weet niet en zal ook nooit weten waar haar kind naartoe is.
Er is een nieuwe wet op komst die verplicht dat er zowel van de moeder als van
het kind een DNA-staal moet genomen worden. Deze wet zal echter pas van kracht
zijn in November. Nu zie je hier in Antigua dus veel Westerse vrouwen rondlopen
met Guatemalteekse baby's omdat het nu, nog voor de nieuwe wet, nog het moment
is om baby's te kopen alsof het goederen zijn. Ik wilde eens gaan zwemmen in
Antigua, maar had me vergist van hotel en kwam terecht in 1 van de chiqueste
hotels in Antigua. Alleen maar om te zwemmen kostte het 6 euro! Ik denk dat ik
daar een stuk of zes Amerikaanse vrouwen gezien heb met hun Guatemalteekse baby,
en ik kan me moeilijk inbeelden dat ze hier twee jaar zullen wachten... Echt een
verschrikkelijk zicht was dat. Want uiteraard hoe groter de vraag naar baby's,
hoe groter het aanbod...
In mijn nieuwe familie, als je wat langer aan
tafel blijft plakken, praten we soms over de politiek in Guatemala, echt
heel interessant. Ik ben in een familie beland die daar ook een gefundeerde
mening over heeft. En die zijn er niet zo veel, aangezien in het Guatemala nog
steeds niet echt de gewoonte is om je mening mee te delen. Dat valt ook te
begrijpen: de angst zit er nog steeds in, omdat tijdens de burgeroorlog, die nog
maar gestopt is in 1996, mensen vermoord werden wanneer ze een uitgesproken tot
licht dissidente mening hadden. Het is hier niet ongewoon een glimlach in je
gezicht te krijgen, maar de realiteit achter je rug is vaak anders.
Ik word meer en meer verliefd op de Latijns-Amerikaanse sfeer die er heerst. Het
is eerder een fascinatie. De politiek bijvoorbeeld lijkt eerder op 1 groot, vuil
corrupt spel. De armoede is hier groot, de ongelijkheid des te meer... Maar
toch, hoe meer ik te weten kom, hoe meer het me fascineert. Okee, ik besef dat
het zo een enorme luxepositie is om dat te kunnen zeggen, want ik ben hier als
observant en binnen een maand ben ik al weg. Ik woon hier niet, dus ik leef niet
in de miserie wat voor velen dagelijkse kost is.
Ajajaj, tijd gaat snel, ik ga het hier weer bij laten, want ik moet gaan eten.
Les amo mucho y hasta pronto!!! En hou me op de hoogte van het reilen en zeilen
in België!
Sofia.
za 2007-08-11 2:35
Vulkaanuitbarsting !!!
BOE!!!! (Dit kost me in Lokeren waarschijnlijk
een boete nu:)
Gisteren heb ik iets ongelooflijks meegemaakt: de vulkaan Fuego is
uitgebarsten! Alles was perfect zichtbaar vanop ons dakterras in Antigua. Echt,
ik werd er stil van. De lava spoot wel meters hoog! De vulkaan ligt dichtbij het
stadje Alotenango, daar waar het schooltje van Los Niños gelegen is. Dat was
vanmorgen dus het onderwerp van de dag, al moet ik toegeven dat ik vaak
enthousiaster was dan de kinderen ... voor hen is het nu ook weer niet zo
ongewoon. De laatste uitbarsting was 3 jaar geleden en toen vlogen de stenen van
de vulkaan tot in Alotenango. Er waren zelfs stenen in het dak van 1 mijn
leerlingen gekomen ... dus de uitbarsting van gisteren was maar 'een kleintjen'
... Ik vond het in ieder geval ongelooflijk, die kracht! Fotos nemen was niet
mogelijk, maar als je wilt, moet je maar eens op internet zoeken naar vulkaan
Fuego in Guatemala.
Ik heb ondertussen ook al twee weekjes mijn
eigen klasje! Daar geef ik zowat alles wat je in een lagere school krijgt:
wiskunde, Spaanse taal, natuurwetenschappen, sociale wetenschappen, iets zoals
moraal, sport, knutselen, en ik ben ook van plan om eens een muziekles en een
theaterlesje te geven. Ik vind het super om te doen. Het is een heel klein
klasje van 4 leerlingen die al veel verder zitten dan de rest van het tweede
leerjaar en ik daarom apart neem. Het is echter niet omdat we maar met 4 zitten
dat het minder vermoeiend is soms: dat ligt vooral aan 1 veertienjarig meisje
Anna dat volop in haar puberteit zit en werkelijk bij ALLES tegenwerkt en
daardoor vaak de andere opfokt ... Grrr ... Het gebeurt dus nog meermaals per
dag dat juf Sofia zich moet kwaadmaken:) Wie zit er nog in mijn klas? De prettig
gestoorde Coco, snoodaard Carolina, de immer gehoorzamende en stille Osualdo en
de puberende Anna. Je kan fotos zien op mijn myspace, waar je ook de fotos kan
zien van de maskers die we in de klas gemaakt hebben en van het kleurrijke
kalendersysteempje dat ik elkaar gestoken heb. Het klasje zelf waar ik lesgeef
is ook de moeite waard om eens te zien: een kleine, donkere ruimte, zonder ramen
en zonder deur, met gaten in de grond en met zakken eten voor het 10-uurtje. Nu
hangt er wel al wat meer kleur in de klas, het heeft oprecht zijn charmes!
Ondertussen ben ik al twee keer meegeweest op daklozenronde.
Dit is me echt heel erg bevallen, nu donderdag ga ik terug. Dit maakt ook deel
uit van de organisatie Los Niños. Twee avonden per week gaan een verpleegster,
een vaste vrijwilligster, een politieagent en een vrijwilliger op ronde bij de
daklozen in Antigua. Tijdens de ronde worden er vitaminen uitgedeeld, zowel voor
de kinderen als voor de volwassenen, tandenborstels en tandpasta, wordt er
gekeken naar de fysieke gezondheid en indien nodig medicijnen uitgedeeld. Vorige
week hebben ze sjaals uitgedeeld tegen de koude nachten en diegene die het echt
nodig hadden kregen een 'nieuw' paar schoenen. Een heel belangrijk onderdeel van
deze rondes is het sociale gedeelte, er wordt een praatje geslaan met de
daklozen, je vraagt hoe het met hen is, luistert naar hun problemen, met als
doel voornamelijk dat ze hun hart eens kunnen luchten en om het sociale gat waar
zij in zitten een beetje proberen op te vullen. Je hoort en ziet vreselijke
dingen, zoals jongens die voor je neus lijm liggen te snuiven en helemaal geen
weet meer hebben van de wereld, maar de mensen bij wie ze rondgaan appreciëren
het dat ze langskomen, en dat maakt het werk zowel nuttig als de moeite waard.
Vorig weekend ben ik, weer maar eens, naar Lago
De Atitlan geweest, de rust die je daar tegemoetkomt werkt verslavend. Ik
heb wel andere dorpjes rond het meer bezocht dan de vorige keer, waaronder het
heel charmante en niet-toeristische San Antonio Palopo. Daar ben ik met een
pick-up vol met andere Guatemalteken naartoe gereden. Tijdens de rit ben ik aan
de praat geraakt met twee heel sympathieke Guatemalteken (die noch geld vroegen,
noch avances probeerden te maken, ze bestaan!) die me uiteindelijk rondgegidst
hebben in hun geboortedorp San Antonio, heel interessant, zo kom je veel
inside-informatie te weten. Toen we rustig even neerzaten, kwam er een zotte
Guatemalteekse vrouw op ons af die ons per se in typisch Guatemalteekse
klederdracht wilde kleden voor een foto, het was niet voor het geld zij ze (?).
Wij gedaan dus, grappige ervaring, die fotos staan ook op myspace. Na San
Antonio ben ik terug naar het hippiedorp San Pedro gegaan om daar een kayak te
huren en al dobberend op het water een boekje te lezen...
Nu zitten we ondertussen alweer een week
verder, en zit ik in het mooie Rio Dulce en morgen in het Caribische
Livingstone. = Nieuws voor volgende week, de honger roept! En even om deze
algemene mails te relativeren: er zijn ook heus baalmomenten hoor in Guatemala,
het is heus niet altijd rozengeur en maneschijn, wat ook normaal is als je
ergens heel lang blijft, maar dat maakt het allemaal interessant! Voila! En nu
ga ik eten !!!
Hou me op de hoogte van het reilen en zeilen in België, de Lokerse feesten, de
roddels, weetjes en dergelijke... !!!
Que le vaya bien!
Sofia.
di 2007-08-28 2:16
Neuichkeiten aus Guatemala!
Buenas!
Er zijn al weer wat weekjes voorbijgegaan, dus tijd voor een Guatemala-update!
Hiervoor moet ik al eens ver teruggraven in mijn herinneringen...
Zo een drie weken geleden heb ik het weekend doorgebracht in Rio Dulce en
Livingston: een prachtig stukje natuur aan een gigantisch meer. Daar ben ik
blijven slapen in een soort houten hut dat enkel bereikbaar was per boot. Een
kasteleken bezocht, een zwemmeken in 't mereken, efjes ontspannen in Rio
Dulce, om vervolgens een heel mooie boottocht te maken naar het afgelegen en
totaal van Guatemala verschillende Livingston te trekken. Livingston
hoort bij Guatemala, maar buiten dat heeft er werkelijk niets mee gemeen. Daar
is het volledig Carribean style. De mensen hebben daar een veel donkerdere
huidskleur, ze hebben hun eigen taal Garifuna dat geen enkele band vertoont met
de 21 andere Maya-talen in Guatemala. Ook politiek en sociaal verschilt het
volledig van Guatemala. Het is alsof er noch rijkdom, noch armoede heerst: het
is een heel klein dorpje met veel Rastafari's die als visie hebben alles met
elkaar te delen. Het dorpje op zich is vrij vuil, maar de sfeer is uniek, en
errond zijn veel mooie dingen te bezoeken: zoals de Zeven Altaren, natuurlijk
gevormde zwembaden, bevloeid door een grote waterval helemaal aan de top, de
moeite! 's Avonds ben ik nog naar een live-optreden geweest van typische
Garifuna-muziek: een dans op te toppen van hun tenen begeleid door percussie. En
je raadt het nooit met wie ik daar was: met de bende Duitsers die daar toevallig
ook waren, we blijven elkaar tegen het lijf lopen.
Ondertussen blijf ik meegaan met de daklozen op ronde, en blijf ik lesgeven,
twee activiteiten die ik met hart en ziel graag doe, al is het soms niet altijd
even evident.
Het weekend daarop ben ik gaan SURFEN in EL
SALVADOR!!! Ik moet zeggen dat ik me niet echt als een echte surfbabe
ontpopt heb, maar wel een fantastische ervaring! De eerste dag heb ik zowaar 7
keer op het bord rechtgestaan op de golven, de tweede dag had ik helemaal geen
kracht meer in armen om me op te tillen en de laatste dag hebben ze me zowaar op
het bord moeten hijsen... echt... mijn armspieren zijn letterlijk als figuurlijk
PEANUTS! Blijkbaar heb ik het record gebroken, om de tweede dag al helemaal geen
kracht meer te hebben... Ik heb me dan toch op 1 of andere manier memorabel
gemaakt nietwaar? Ik was wel diegene met de meeste motivatie: mijn knieën waren
kapot, schrammen op mijn buik, maar toch helemaal uitgeput BLIJVEN GOAN. Er is
wel een foto van mij OP HET BORD!!!
Ik wil dit zeker terug doen, surfen en heel het gamma errond: zon, zee, strand,
geoliede bruine gespierde lijven, ... verslavende combinatie!
Dit weekend was mijn allerlaatste reisweekend,
snif... maar wel 1 van de toppers: TIKAL (regio Petén,
cfr. de incert met de kaart bovenaan dit artikel)!
Ik ging normaal gezien met een meisje van mijn huis naar Tikal gaan, maar zij is
ziek gevallen, dus ben ik alleen op trektocht vertrokken. Met de nachtbus van
Antigua-Guatemala Ciudad-Flores (Petén), zo een twaalf uur onderweg! Om zes uur
's morgens komen we aan, alle toeristen stappen af in Flores, het vertrekpunt om
de ruines van Tikal te bezoeken en alles errond, maar dat heb ik niet gedaan
omdat het nogal toeristisch is en vrij vuil. Ik ben afgestapt in het verlaten,
maar prachtig van natuur, El Remate. Daar ben ik blijven slapen in een
boomhut, midden in de volle natuur, dat kon je zien aan de vele beesjes
(salamanders, torren, spinnen, kikkers, ...) rond mijn bed, maar het uitzicht
loonde echt de moeite! Daar heb ik een 11-jarige Guatemalteekse jongen leren
kennen waarmee ik samen een stukje jungle heb verkend: een tocht van 4 uur door
de wildernis, en mijn kleine gids wist enorm veel over de verschillende soorten
bomen, hun geneeskundige werking, de beesjes (...), ... erg de moeite. De
namiddag heb ik doorgebracht in een kajak op het grote meer vlakbij mijn hut.
Bikini vergeten, dus met ondergoed een kleine duik genomen in het water (enkel
een eenzame visser was getuige). Wel een beetje eng, want toen ik in het midden
van dat meer was begon het ineens hevig te onweren en waren de golven iets
sterker, dus ik met mijn peanuts-armspieren snel naar de kant maar dat bleef
maar duren,... ik zat met de poepers ze...
De volgende dag de indrukwekkende ruines van Tikal bezocht. Ik had een afspraak
gemaakt met een gids, maaaaaaaar, zoals dat in Guatemala wel eens kan lopen, is
die niet komen opdagen, in ieder geval toch niet de twee uur dat ik op hem
gewacht heb, grrrrr..., na een praatje met de wachters in Tikal bleek die gids
daar wel om bekend te staan, tja... Omdat ik echt wilde vertrekken, ik was er al
vanaf 6 uur, ben ik met de eerste de beste gids meegeweest, volledig in het
Spaans, is wel gelukt, maar ik heb zeker niet alles kunnen verstaan... Maar
Tikal, is alleen van zicht al, om woordenloos van te worden.
Als afsluiter heb ik Flores bezocht, daar een
bootman weten te overtuigen om een kleine boottocht te maken op het meer bij
zonsondergang, iets gegeten, om uiteindelijk de nachtbus terug naar Antigua te
nemen.
Om zes uur terug in het inmiddels zo vertrouwde Antigua. Beetje geslapen en dan
had ik het illumineuze idee om nog een zondagtripje te maken... hmmm... als ik
iets in mijn hoofd heb, dan heb ik het ook niet in mijn gat... Ik wilde per se
naar Comolapa gaan, een afgelegen dorpje dat vernietigd is geweest
tijdens de burgeroorlog, maar weer heropgebouwd tot een gezellig dorpje, dat
vooral bekend staat om zijn schilders. Het dorpje staat ook bekend om zijn
meterslange muurschilderingen met taferelen over de burgeroorlog en een aantal
zeer treffende sociaal-maatschappelijke problemen in Guatemala (zie foto's op
myspace). Waarom was dat nu zo een fantastisch idee? Ik had in mijn hoofd dat
die reis zo een 40 minuutjes duurde met de chickenbus, niet dus, ik zat zo een
dikke twee uur op de bus, kwam toe om kwart voor vijf, na een klein gesprekje
met de vrouw naast mij, kwam ik te weten dat de laatste bus naar Antigua zo een
half uur later al vertrok... Als samenvatting heb ik dus 4 uur op de bus gezeten
om een halfuur een dorpje te bezoeken. Dus ben ik als een razende fotos beginnen
trekken en dingen beginnen te bezoeken,... wel de moeite ze, alleen een beetje
verkeerde timing...
Deze week is mijn laatste volle week hier...,
man dit gaat snel... Deze avond ga ik mee op ronde met de daklozen, morgen
smokkel ik een grootmoeder mee uit haar huis naar haar geboortedorp zonder dat
haar familie het mag weten... Ik sta hier een beetje dubbel tegenover, aangezien
de vrouw al 83 is, niet goed meer ziet, maar wel goed hoort en nog goed bij haar
verstand is. Het feit is dat haar familie haar echt niet veel aandacht geeft, ze
zit in een heel klein kamertje bij haar familie, komt enkel buiten om te eten en
om te helpen in de keuken, de familie babbelt heel weinig met haar, neemt haar
nooit mee uit wandelen (en dat kan ze vanwege haar zichtprobleem niet alleen)...
dus neem ik haar mee. Nu wil ze heel graag naar haar geboortedorp San Juan, dus
heb ik beloofd dat we gaan (met de taxi, want chickenbus vertrouw ik niet voor
een 83-jarige), maar ze heeft me doen beloven het niet tegen haar familie te
zeggen omdat ze anders niet zou mogen gaan... Ik ontvoer haar met andere woorden
voor een dagje... Spannend, mijn eerste ontvoering !!!
Deze zondag worden de verjaardagen gevierd van alle kinderen in Los Niños die
de voorbije drie maanden verjaard zijn, dus dat wil ik zeker niet missen
aangezien er twee uit mijn klas ook verjaard zijn die periode. Momenteel ben ik
bezig de kinderen het Guatemalteeks volkslied aan te leren... lang dat dat is!
Maar het is verplicht, dus ja...
Ik laat jullie bij deze met heel veel nieuws achter, in de hoop ook wat nieuws
uit Belgie te ontvangen. Mocht het jullie geruststellen: het weer is hier
werkelijk KLOTE! Het blijft hier maar bakken uit de lucht regenen...!
Weer etenstijd,
adios, que le vaya bien, y hasta muy pronto!
esos,
Sofia.
zo 2007-09-02 23:54
Laatste mailtje uit Guatemala
Liefste lieverds.
De grootmoedersmokkel is goed verlopen. De taxi bracht ons naar het mooie
San Juan Obispo. We zijn op bezoek geweest bij een kleinzoon van haar. Ze moest
mijn arm vastpakken omdat ze aan het trillen was van de zenuwen. Daar een paar
uurtjes gezellig gekletst. Die man was toevallig taxichauffeur en heeft ons
achteraf terug naar Antigua gebracht, 20 meter voor de deur van de familie opdat
ze ons niet zouden niet zien... en die twee families zijn op zich ook familie...
bizarre situatie... Ik vroeg aan de kleinzoon van de familie of dat niet raar
was dat de dochter van de grootmoeder niet mocht weten dat ze naar haar andere
familie op bezoek ging, maar blijkbaar niet: ze wisten namelijk dat de
grootmoeder niet veel aandacht kreeg van haar familie... triestige situatie...
Maar ze heeft veel moeten lachen, en het was een ervaring dat ze nooit meer ging
vergeten.
Mijn laatste dagen hier in Guatemala komen in
zicht...! Bizar! Ik ga voor de familie een tiramisu-feestje geven: meerbepaald
een tiraMISSyou-feestje. En mijn klasje wil ik ook nog een speciaal
aandenken geven: waarschijnlijk gaan we een dromenvanger maken met daaraan
foto's van ons klein klasje.
Dit weekend was een heel rustig, maar bevredigend weekend. Ik ben samen met twee
Duitse meisjes en 1 Deens meisje naar de Earthlodge gegaan: een plekje
middenin de natuur, hoog in de bergen, waar je kan overnachten in houten cabines
zonder eklectriciteit, prachtig uitzicht! Met net iets te veel zin voor avontuur
hebben we een klein bergtochtje gemaakt. Bleek dat er alleen maar een weg naar
beneden was, uiteindelijk zijn we zo ver verwijderd geraakt dat we terug in
Antigua beland zijn.... Daar begon het ENORM te regen, OK, dat doet het hier wel
meermaals, maar ik heb het nog nooit zo erg gezien: zonder zever steeg het water
meer dan 10 cm hoog, en dat was nog niet veel, het was alsof er een rivier door
Antigua liep.. We hadden iemand kunnen overtuigen om ons met zijn pick-up terug
naar boven te brengen: omdat het zo hard regende zaten we met zijn vijven
vooraan in de pick-up, allesbehalve comfortabel... daarbovenop viel de pick-up
nog eens stil door de regen en zaten we halfuur vast in de kletterende regen met
4 op elkaar... Ons avontuur hebben we dan toch gekregen!
Ik laat het hierbij, een zeer kort mailtje,
maar dat komt omdat er weer MASSA'S nieuwe fotos op myspace staan. Dus zeker
eens kijken: www.myspace.com/sofiegoesguatemala.
Vele regenachtige groeten,
en hoogstwaarschijnlijk tot heel binnenkort... in levende lijve!!! Aaaaaaah!!!
Besos,
Sofina.
wo 2007-09-05 21:17
Het afscheid...
Buenas!
Gisteren was mijn laatste dag op het project... raar gevoel, maar mooi
afgesloten. Rond 12h riep Profe Mario me in de klas. Ik moest naar de campo (een
soort speelveld iets verderop) komen... ik had al iets in het snuitje, maar ik
vond het wel leuk te doen alsof ik van niets wist...!
Alle kinderen van het tweede leerjaar en de Tulipanitos (de allerkleinsten)
waren al op de campo. Ik werd ontvangen met een applaus en moest me vooraan op
een stoel neerzetten. Eerst kwamen er afscheidswoorden van Profe Mario,
dan van een leerling Luis Valentin, dan werd er een afscheidsliedje
gezongen door Brenda en Angelica, de Tulipanitos hadden ook
een liedje en uiteindelijk was het aan mij om een kleine speech te geven. Het
hele gebeuren werd afgesloten met een applausje en dan kwam de afscheidsronde
waarin alle kinderen om de beurt bij mij komen, hun tekening afgeven en een
laatste knuffel geven. In mijn klasje hebben we de dromenvangers gemaakt, wat ze
heel leuk vonden, al was het af en toe wat hectisch in de klas omdat ik fotos
meehad van de kinderen om aan de dromenvangers te kleven, uiteraard wilde
iedereen die voorbij kwam een foto... dat komt ervan als je geen deur hebt in je
klas he...!
Het mooiste moment vond ik toen Ana, de moeilijke puber, op het bord had
geschreven dat ze me ging missen en dat ik de beste lerares ter wereld was.
Okee, soms zijn die woorden een beetje een automatisme bij de kinderen omdat ze
zo gewend zijn om met vrijwilligers te werken, maar Ana is daar een uitzondering
op. Ik heb er heel veel energie ingestoken om ze toch op 1 of andere manier te
kunnen bereiken, en dat heeft de laatste weken echt zijn vruchten afgeworpen.
Bij de afscheidsronde hebben we elkaar dan ook een heel sterke knuffel
gegegeven...
Om 16h was er het tiraMISS-YOU-feestje op het dakterras. Ik had iedereen
van Los Niños uitgenodigd om een stukje zelfgemaakte tiramisu te proeven.
Lekkerrrrr!!
Vandaag is mijn allerlaatste dagje. De dag begonnen met een aerobic-les met de
mama van mijn familie bij de leukste aerobic-leraar ooit! Je dag begint goed op
die manier! Om de 5 minuten roept hij: una buya para... (bv. Sofie) en dan moet
iedereen WOEOEOEOEOW roepen voor die persoon, heel amusant.
Straks heb ik mijn afscheids-salsales, ik had niet veel keuze eigenlijk... hij
belde daarnet nog dat hij een video van mij wilde maken tijdens de salsales...
gaan we toch eens bespreken denk ik...
Een beetje rondwandelen in Antigua op het gemakje, en vanavond ga ik een laatste
keer uit in Antigua...
Jaja, als Felix, de nieuwe orkaan, er geen stokje voorsteekt, zien wij elkaar
heel snel terug in levende lijve !!!
Hasta muy pronto !!!
Besos,
Sofia.
Op myspace staan alle nieuwe fotos van mijn laatste dagen hier en het afscheid
bij Los Ninos: www.myspace.com/sofiegoesguatemala.
