Sofie Van Der Straeten (27) besloot er geen 40 jaar over te doen en maakte op woensdag 26 september 2012 de overtocht naar het 'Beloofde Land'. Wees gerust, niet om religieuze redenen, maar de liefde achterna. 't Belooft een héél (en hopelijk héél mooi) avontuur te worden. Wij van het Bunderweb nemen ons voor de mailtjes vanuit Tel Aviv keurig op te nemen in deze reportagepagina. Laat maar komen Sofie. Wij zijn allemaal benieuwd naar uw wedervaren. En meteen heeft het Bunderweb er een exclusieve Midden-Oostencorrespondent bij! (10/22)
Ja, we weten het, ze had blijkbaar al langer 'geen zittend
gat' zoals ze dat zeggen of, was het 'den vreemde' die haar zo fascineerde:
- in 2006 -ze was toen 21- treffen we haar aan in Zuidoost-Azië als passend
mooi sluitstuk van haar studie journalistiek. Voor een terugblik, klik daarvoor hier.
- in 2007 'overzomerde' ze 12 weken in Guatemala in het vrijwilligersproject 'Los Niños',
een educatief project dat de bedoeling had lager en middelbaar onderwijs te verschaffen aan kansarme kinderen.
Ook hiervan bracht het Bunderweb verslag uit. Klik daarvoor hier.
Maar nu is het menens -denken we... Iets van een andere orde dan exotisme met een retourbiljet in de achterzak!
Hier gaan we dan met het verslag van 'Sofie in 't Beloofde Land'. De oudste berichten staan onderaan deze pagina.
December 2012. Wij verwijzen hier graag naar de Wereldblog van Sofie, gepubliceerd op www.mo.be/wereldblog/sofie-van-der-straeten. Te volgen !!!
do 22/11/2012 23:25
Shalom uit het voorlopig rustige Tel Aviv
Shalom, shalom!
Merci voor alle lieve en bezorgde berichtjes die ik de afgelopen dagen ontving.
Eerst en vooral: ik ben veilig. En dat was de voorbije dagen ook het geval.
Al was het best wel een intense en spannende periode.
De wapenstilstand is sinds gisteren afgekondigd. Een hele opluchting.
Na `operation pillar` staat de teller op 140 doden en 1202 gewonden in Gaza, 5 doden en 219 gewonden in Israël.
Duizenden mensen zochten bescherming in schuilkelders en wachtten angstig af.
Maar het is nog steeds afwachten.
Deze ochtend werden er nog raketten afgevuurd op het Zuiden van Israel.
En nu blijkt dat beide partijen het vredesverdrag lichtjes anders interpreteren..
Gisteren leek het even alsof de `bubble`, genaamd Tel Aviv, gebarsten was.
Een bomontploffing in een bus in het centrum van Tel Aviv veroorzaakte 28 gewonden, maar vooral ook paniek.
Mijn fiets stond enkele meters van de bus geparkeerd. Alon zag alles van dichtbij.
Zijn fiets was de dag ervoor gestolen waardoor hij met mijn fiets gaan werken was, en ik de bus genomen had naar de taalschool.
Zo`n een bomontploffing brengt het gevaar akelig dichtbij en bracht voor vele inwoners van Tel Aviv herineringen terug aan de Intifada zo`n 11 jaar geleden, toen bomontploffingen regelmatig de stad wakker schudden.
Want hoe raar het ook mag klinken: ondanks de raketaanvallen op Tel Aviv, ging het leven hier gewoon door.
De kans dat een raket effectief inslaat op Tel Aviv is relatief klein.
De afstand is namelijk zo groot dat de Iron Dome (het afweermechanisme van Israel) tijd genoeg heeft om de raketten in de lucht neer te halen.
Na de busaanval echter, zag je minder mensen op de bus, en moet je nu nog steeds je paspoort tonen wanneer je naar een drukke openbare plek gaat.
Ik merkte ook opvallend meer scherpere reacties tegenover een grondoffensief in Gaza, terwijl voor de busaanval de meeste mensen daartegen gekant waren.
Geen paniek is nu wel veel gezegd. De alarmen gingen bij mij steeds door merg en been.
Ik las de avond van het eerste bomalarm net een artikel dat de raketten wel eens Tel Aviv zouden kunnen bereiken. Waarop Alon dat weglachte. Een raketaanval in Tel Aviv? Onmogelijk!
Een uur later werden we opeschrikt door het eerste alarm.
Alon bleef gelukkig kalm. De overburen riepen ons om bij hen te komen in hun beveiligde kamer.
De meeste appartementen hebben een safety room (dat er zowat uitziet als de panic room uit de film met Jodie Foster, om een beeld te geven ;).
Ons gebouw is veel te oud en heeft dat niet.
Wij wonen op het dakverdiep, wat normaal gezien veel voordelen heeft, maar niet bij een raketaanval dus.
Eens beneden op straat, hoorden en voelden we de ontploffing van de raket al.
Veel te laat om te schuilen. In Tel Aviv heb je zo`n 1,5 minuut de tijd om bescherming te zoeken voor de raket inslaat.
Uiteindelijk zijn we dan toch bij de buren geraakt.
Tot mijn grote verbazing bleef iedereen opvallend rustig.
We bleven even in de safety room, en dan begonnen de buren vredesliedjes te zingen en mopjes te maken, om vervolgens over te schakelen naar een film met - om de kwelling nog erger te maken - Sandra Bullock... Terwijl ik daar nog zat na te trillen en maar zat te denken hoe ik mijn ouders kon bereiken om hen gerust te stellen (gsm lag nog in het appartement).
Ze vonden het ook heel raar dat we in Belgie geen schuilkelders in ons huis hadden. Ook niet voor tornado`s? Voorlopig niet, nee.
Een zeer bevreemdende situatie. En dat gevoel overviel me de komende dagen nog een aantal keer.
Eens buiten gekomen, zag je opnieuw mensen een koffietje drinken buiten op het terras. Het leven ging gewoon door.
Voor mij was dit enorm surreeel. Maar de Israelis zijn helaas wel wat meer gewoon.
De volgende dag liepen we op straat toen het tweede alarm afging.
Ik sloeg opnieuw in paniek, maar raakte al sneller gekalmeerd omdat iedereen rondom mij opnieuw opvallend rustig bleef, verder bleef eten in het restaurant, en `gewoon even` binnen ging staan om te schuilen.
De derde keer zat ik op het strand en zag ik de ontploffing in de lucht. Ik merkte dat ik er ook al wat gewend aan geraakte, en 10 minuten later ook terug op straat liep. Hoe vreemd dat ook is.
De vierde en vijfde keer was anders. `s Morgens zat ik in de taalschool en moest iedereen op zijn hurk tegen de muur gaan zitten.
De laatste keer klonk het enorm dichtbij. Alsof je de raket boven je hoofd hoorde vliegen. Deze keer had Alon ook schrik.
Geen tijd om naar de buren te gaan, dus dan is de veiligste optie de tweede verdieping op de traphal blijkbaar.
Die avond - net als de avond van het eerste alarm - kon ik maar moeilijk de slaap vatten en werd ik wat paranoide van alle geluiden die ik op straat hoorde of in muziek leek te herkennen.
Elk geluid werd een mogelijk alarm.
Wat me ook enorm opviel - hoezeer ik ook betrokken ben bij de Palestijnse kwestie - op het moment dat ik die angst voelde en in mijn bed lag, kon ik alleen maar denken: laat het ophouden, doe er aub alles aan om dit te stoppen. Het doet je even niet meer rationeel nadenken over de gevolgen. Angst houdt je volledig in haar greep.
De angst die ik hier gevoeld heb, is niets, maar dan ook niets in vergelijking met de angst die de mensen in het Zuiden van Israel en Gaza voelen.
Ik probeerde me dus vooral sterk te houden en er niet al te veel spel van te maken. Ik voel me nu ook best okee en rustig.
Mijn gedachten waren voornamelijk bij de mensen temidden van het conflict.
Nadat ik ook maar een heel klein beetje geproefd hebt van deze angst, kan ik me toch al een beetje beter inbeelden wat voor hel zij moeten doormaken. (al klinkt dat bijna arrogant in mijn oren)
Angst is hier de belangrijkste motor in Israel. Haast alles wordt gevoed door angst.
Het bepaalt de manier van leven, de mentaliteit, het is een manier om aan politiek te doen, het vult de kranten en andere media,...
Het enge is dat het net die angst is die Hamas en de andere terroristische groeperingen (hiermee bedoel ik niet de onschuldige families in Gaza) niet voelen. Want wat hebben ze te verliezen?
En voor die situatie draagt Israel uiteraard een grote verantwoordelijkheid, door het dagelijkse leven in Gaza zo te bepalen.
Het is een verhaal met vele kanten.
Ik hoorde de afgelopen dagen de meest uiteenlopende emotionele reacties. Ook nu na het staakt-het-vuren.
Mensen in het Zuiden in Israel protesteren nu tegen de wapenstilstand omdat ze vrezen dat Hamas - of vooral de andere groeperingen waar Hamas ook niet steeds de controle over heeft - zegeviert en niet lang zal wachten met nieuwe aanvallen. En dat begint de angst opnieuw.
Er zijn idd berichten van een nieuwe wapensmokkel via Egypte naar Gaza terwijl Israel in het verdrag gesteld heeft om de grens met Egypte open te houden.
In de Westelijke Jordaaanoever zijn er protesten tegen het zoveelste voorbeeld van de onderdrukking van hun volk.
Je hoort heel veel Israelis die teleursteld zijn in de buitenlandse media omdat die vooral het Palestijnse leed naar voor brengen, zonder de Israelische kant te belichten.
Ik moet zeggen dat dit niet geheel onterecht is. Vrienden van me in de taalschool toonden me berichten uit Duitse kranten waar echt grove fouten in stonden.
Alle respect voor Rudi Vranckx die heel gebalanceerd en correct rapporteerde over deze Gazaoorlog.
Dit zijn maar een paar voorbeelden van de meest uiteenlopende reacties die de afgelopen dagen de gesprekken op straat domineerden:
Al meer dan een jaar worden er raketten op het Zuiden afgevuurd zonder dat Israel militaire actie onderneemt (dat is waar, maar Israel reageert wel met niet te onderschatten economische en sociale bestraffingen).
Het Israelische leger mikt 'enkel' (daar durf ik me niet over uitspreken) op militaire doeleinden en verspreidt voor een grote aanval steeds via radio en leaflets in het Arabisch in Gaza waar en wanneer families moeten schuilen of wegtrekken (dat is waar).
Hamas gebruikt onschuldige burgers als levend schild (werkt goed voor foto`s en de internationale opinie) en heeft militaire bases bij sociale en mediacentra (waar) en verspreidt ook foto`s van slachtoffers in Syrie claimend dat dit in Gaza is (ook waar), en raakt bijna een Palestijns dorp met een raket maar dat deed er voor hen niet echt toe.
Maar die vijandigheid en haat kan ook ergens begrepen worden nadat Israel jarenlang de economie en bewegingsvrijheid doodknijpt (ook waar).
Israel maakte een grove fout door net de persoon te vermoorden die voor langdurige vrede kon zorgen, Ahmed Jabari, (maar Israel was ook op de hoogte van het bezit van raketten die ook Tel Aviv en Jeruzalem konden bereiken, met dank aan de hulp van Iran..)
Netanyahu startte enkel deze oorlog om beter te scoren tijdens de nakende verkiezingen (het verleden wees echter ook al uit dat dit zich net kan keren tegen het huidige bewind)
Enzovoort...
Hamas is vooral geen representatie van de vele families in Gaza die vaak ook helemaal geen andere keuze hebben, en ook in angst voor Hamas leven.
Hoe dichterbij, hoe complexer het wordt.
Iedereen heeft zijn waarheid, zijn angst,...
De beste manier voor mij om hier mee om te gaan, was om iedereen de ruimte geven om zijn of haar deel van het verhaal te vertellen, veel artikels te lezen en er wat tijd over te laten gaan om alles te vatten.
Ik ben in ieder geval enorm blij dat het tot een wapenstilstand is gekomen en hoop ook dat het zo blijft zodat niemand in angst moet leven.
Vandaag was het een rustige dag in Tel Aviv. Behalve dat we even opgeschrikt werden door een hevige donderslag die klonk als een bomontploffing.
Ik schuim alle cafe`s en restauranten af op zoek naar werk en hang de stad vol met mijn posters waarop mijn uitzonderlijke kwaliteiten prijken als babysitter (hmm..).
Na ons eerste gesprek bij de dienst integratie kreeg ik namelijk te horen dat ik pas begin maart een werkvergunning zal krijgen...
Morgen maak ik met enkele mensen van de taalschool een tripje naar het Noorden van Israel en zaterdag gaan we gaan stappen in een natuurpark rond Jeruzalem om er verse geitenkaas te eten met de beste zongedroogde tomaten die ik ooit geproefd heb.
Jep, hier valt altijd wel wat te beleven, in goede en minder goede zin, maar ik ben hier nog steeds graag ;)
Al kijk ik er wel al enorm naar uit om iedereen terug te zien op 23/12!
Geen zorgen dus,
Grote knuffel en heel veel liefs,
Sofie
x
vr 5/10/2012 22:58
Merciii! Toda raba!
Shalom shalom!
Eerst en vooral: nog eens een hele dikke merci voor het hartverwarmende afscheid. Het deed enorm deugd!
Ondertussen zit ik al een weekje in Tel Aviv.
Met ballonnen verwelkomd op de luchthaven.
Spannend en leuk weerzien.
We leven nog op een eilandje, genieten van het samenzijn. En langzamerhand beginnen de dingen al wat vorm te krijgen.
Ik heb me hier een kleurrijk fietsje aangeschaft om samen doorheen Tel Aviv te snorren.
Het is hier nog steeds lekker weertje.
En, en, en, nieuwsje: na een zoektocht van een weekje, hebben we een appartementje gevonden!
Superblij!
Het is gelegen in een leuke, bruisende buurt, dicht bij de zee, bij de Oude Stad Jaffo, bij het centrum, vol leuke barretjes en fruit- en groentewinkeltjes.
Het appartement zelf is klein: een 'grote' kamer met een scheidingsmuur voor ons bed. Nog niet eens zo groot als de living in mijn appartement in Belgie.
Maar het is helemaal in orde gezet, en het heeft een terrasje en een heel groot dakterras dat we delen met de buren.
Dus: plaats voor iedereen om met een tentje te kamperen op ons dakterras! Jep, het heeft iets charmants!
We hebben zo goed als niets van meubels, behalve een wasmachine, een bed en een kast, hoera!, de rest moeten we ons nog aanschaffen. Maakt het verhuizen wel gemakkelijk nu ;)
En nogmaals: nieuwsje! Volgende week woensdag heb ik mijn eerste jobinterview!
Het is wel in Herzeliya, een stadje 40 minuten met de bus verderop. Bekend voor de high tech en mekka voor de rijkere Israelis en expats. Yep! My kinda
style... ;)
Maar ik moet nog niet gaan juichen. Ze zijn namelijk nog niet echt helemaaaaaal op de hoogte dat ik nog geen werkvergunning heb. (woeps) Charmeoffensiefke plegen dus! Maar ik maak me niet al te veel illusies. Wel al leuk dat er meteen reactie komt. En anders kan ik nog steeds terecht in de klerenwinkel van een vriend van Alon, in het zwart, ssjjjt ;)
Voor het overige blijft Tel Aviv een fascinerende melting pot van relgieuzen, atheisten, culturen, heavy metal fans, de weinige linksen die het land nog rijk is, drugsverslaafden, hippies, rare gevallen. Het is hier weer maar eens de zoveelste heilige vakantie, ondertussen al twee weken. Joden dansen op straat op luide muziek, families bouwen een sukot, een klein tentje waarin de familie verzamelt om samen te eten. Op donderdag en vrijdag maakt Tel Aviv zich klaar om uit te gaan, en te flaneren op de Boulevards om te zien en gezien te worden. En tussendoor maken we tripjes met onze fiets, of liften we naar een mooi plekje verderop.
Met mijn Hebreeuws gaat het de goede richting uit, al blijf ik volgens Alon in al mijn enthousiasme net iets te lang steken bij dezelfde zinnetjes ;) Beginnersenthousiasme. Volgende week start ik normaal gezien met een cursus Hebreeuws in de voormiddag, drie dagen per week.
Vanavond is het shabbat (wees gerust, ik heb me nog steeds niet bekeerd, maar Shabbat is een zalig excuus om eens lekker lui te zijn), dus vanavond lekker nietsdoen.
Vanaf volgende week heb ik hier ook een eigen laptop waardoor ik vaker zal kunnen mailen, chatten, skypen.
Alon's computer komt uit een ander tijdperk, eerlijk waar, zo traag. En ik zal hier ook eens wat fotootjes trekken binnenkort.
Ik hoop dat het met iedereen heel goed gaat?
Laat maar iets horen he!
Dikke kus, knuffel, en een heel fijn weekend!
Sofie
(skype: sofievanderstraetenbelgium)