"Shiny Happy People!
Thanks so much for being a part of our wedding party.
You made us the happiest couple on earth, and we can't thank you enough for that!
What a day, what a night, what a happiness, laughter, friendship, love and crazy dancing!!!
It was unforgettable, everything we wished for, and all thanks to YOU, amazing friends, colleagues, family!
Big Love and Hug.
A very happy Mr & Mrs Luski, (still walking on clouds)"
(05/25)
Zus Sarah Van Der Straeten heeft het bijgewoond en was bereid gevonden tot onderstaande freelance-reportage.
Don't it always seem to go that you don't know what you've got 'til it's gone?
Zoals het liedje van Joni Mitchell, moet ik bekennen dat ik een zondagskind ben: mijn ouders zijn 40 jaar getrouwd, ik ben zo gelukkig met Nico en mijn vrolijke kindjes, en ik heb een fantastische zus. Alleen woont die dus al bijna 2 jaar niet meer om de hoek, maar in Tel Aviv. Omdat ze in India dolverliefd werd op ene Alon Luski.
Liefde verzet bergen. En Sofie, die bereikt wat ze wil. Ze kreeg binnen de vier maand als niet-joodse een zo gegeerde Israëlische verblijfsvergunning, dat moet een record zijn. Had daags erna een job bij een Amerikaans juwelenbedrijf. En ze woont zonder twijfel in de leukste wijk van het hele Midden-Oosten, Florentin. Want laten we wel wezen: Tel Aviv is werkelijk een heerlijke vrijzinnige stad, die dag en nacht bruist van de energie en het leven van een zotte cultuurmix. De lekkerste keuken. Altijd zon en zee en strand om de hoek. Werk genoeg. Wijze mensen. Maar die populariteit heeft zijn tol: wonen is er onbetaalbaar en de werkomstandigheden zijn naar Belgische normen middeleeuws (50 uur per week werken voor een appel en een ei en geen verlof). Willen ze ooit beter werk en groter (of dichterbij) wonen, dan moeten ze verhuizen naar het buitenland. En dan zit er maar een ding op: trouwen!
En zo vroeg Alon Sofie ten huwelijk voor haar verjaardag en ze zei "ken" (ja, dus)! Dat was het eenvoudige stuk. In Israël trouwen, gaat niet want Sofie is niet joods, en in de EU trouwen, dat kan maaaaaaaanden duren. Maar er zijn altijd uitzonderingen: zo kan je in Cyprus, Tsjechië en Italië blijkbaar wel onmiddellijk en erkend trouwen mits enkele voorwaarden.
Maar intussen kwamen mama en papa naar Israël en wou Sofie iets leuk doen. En op een of andere manier ontaardde dit ineens in een onvergetelijk trouwfeest voor 120 man op dinsdag 20 mei met zicht op zee!
Tot de week ervoor wist ik eerlijkheidshalve niet of het mij ging lukken om af te komen, want ik had mogelijk de drukste week uit mijn leven (herstructureringen op het werk, portefeuille en gsm gestolen, huisje kopen en verkopen...), en wie trouwt er nu op een dinsdag? En het was wel wat short notice. Maar ja, ik heb maar één zus en ze is dan ook nog eens uniek en fantastisch. Voor de noodgedwongen Sofieminnende thuisblijvers, zoals Lore, vonden we een oplossing: we hebben een legendarische film gemaakt van 50 minuten waarin we het trouwfeest van Sofie en Alon hebben nagespeeld, zij het dan zonder Sofie en Alon. Met maar 1 regel: what happened in de joeri, stays in de joeri. Met dank aan tante Leentje en Peter zijn unieke Destelbergense toplocatie.
Het feest dus. Ik kwam zondagnacht toe rond 2h30. In België slaapt men, niet zo daar. Samen met 2 van Sofie haar beste vriendinnen Ans & Hannelore openden we een fles, houmous, brood, cake en bekeken we meteen dat filmpje, en lap, daar ging al het eerste emotioneel moment! Op 35 m2 zaten we daar lekker bijeen, met ook nog Roy, Alon zijn soulmate, zijn vrouw Whitney, straight from San Francisco, die ook net waren toegekomen en meer dan 24 uur onderweg waren geweest om dit evenement niet te missen!
Het was al licht toen we sliepen en Sofie moest nog wel duizend zaken regelen, en, niet te vergeten: er zaten nog 2 Van Der Straetens een beetje verder op hotel ;-). Dus terwijl Sofie onder andere nog manden, bloemen, de drukker en een nieuwsbrief moest versturen, rustten de andere 3 Van Der Straeten even uit op het strand: dat moet toch al minstens 20 jaar geleden zijn! Maar leuk was het wel!
De winkels zijn er wat langer open, dus had ik als zus nog de begeleidingsplicht naar de perfecte trouwkleedoorbellen (check), een divakleed voor mij (check) en de perfecte kleur voor een manicure en pedicure (check!). De zussen hadden weer te veel lol en hadden het uiteraard gepresteerd om - ondanks een taxi - toch weer massa's te laat te komen voor een diner met zijn allen...
Wat een geregel, zo een trouwfeest! Duizend telefoontjes later, en ondanks ons voornemen om vroeg in ons bed te kruipen, was het toch ook weer eerder licht dan donker. Maar geen excuus, de Russische kapster Reni wachtte op ons om
half 11... Terwijl de Belgische delegatie haar nagels lakte, kreeg Sofie haar slappe, dunne haarcoupe ongeziene krullen en, nooit gedacht dat ik het ging meemaken, onder de droogkap en al! Toen begon het make-upgedeelte, en daar was bijna een nieuwe Koude Oorlog uitgebroken: Reni en België bleken onverenigbare cultuurverschillen te hebben op vlak van make-up. Jep, Reni heeft België buitengesmeten. Intussen kwam daar al de fotografe
aan... de dochter van onze vroegere Wachtebeekse tandarts, de wereld is zo klein!
Sofie en Alon bleken ware natuurlijke toptalentmodellen tijdens zeer doefe, uitputtende namiddagfotosessie. Wij begeleidden waar we konden en dat werd ruimschoots beloond.
Op naar het trouwfeest dan. Toplocatie: in Jaffa, met zicht op zee. Gauw nog wat versieringen aanbrengen en wat foto's trekken. Het feest begon om 18h met de receptie om om 18h45 de choepaceremonie. De wat? De choepa is een baldakijntje, zeg maar een witte open partytent, dat het toekomstig huis van het paar symboliseert, en de intimi mogen 7 wensen schenken aan het paar en op het einde. Niets religieus, niets rabbijn: Alon zijn tante (een van de weinige die Engels kon) fungeerde als de Israëlische rent-a-priest. En dat deed ze voortreffelijk.
Het koppel kwam toe op de tonen van Pump Up The Jam. Eerst enkele korte Hebreeuwse woorden van Alon zijn vader, dan Alon zijn twee soumates Itai en Alon en een gemeenschappelijke vriendin Beata. Best wel surreëel, want je staat daar in een rijtje, iedereen rondom jou spreekt een taal die je niet kent en bovendien ken je die mensen dan nog niet eens. Zeer vreemd. En dan mocht de pappie (in het Engels) speechen, zeer professioneel, alsof ie het elke dag doet. Dan kwamen Ans en Hannelore (lastige taak, want ik beken, het laatste stuk speech werd nog een half uur voordien geschreven ;-)) en, last come, last serve: ik mocht ook nog iets doen als laatste. En wat staat boven de Toren van Babel? Inderdaad, een mooie tweestemmige melodie en en toepasselijke tekst (van in The Broken Circle Breakdown):
If I needed you, would you come to you?, I would come to you for to ease my pain.
And if you needed me, I would come to you, I would swim the sea for to ease your pain.
Een hit, want het ging blijkbaar recht naar iedereen zijn hart en traankanaal. Mijn tweede emomoment. Gevolgd direct daarna door een derde emomoment: de uitwisseling van de ringen en de omhelzing.Ook ik hield het heel eventjes niet droog. Abrupt beëindigd door Alon die glas kapot trapt voor goed geluk.
Alweer die goddelijke spijzen: de hapjes waren al zo lekker dat ik daarna met moeite nog kon eten. En onderschat de drinkebroers van Alon niet, die konden er ook wat van! Daarna aan de tafel. Sofie haar snorrentafelsysteem ging misschien wat de mist in, maar dat deed er niet toe. Lekkere slaatjes, sausjes, brood. En toen moest de vis- en de vleesschotel nog komen! Pffff...
|
|
Het ijsje heeft me van mijn indigestie gered, zodat we ons konden smijten op de dansvloer. Een heerlijke mix van dansmuziek, oriëntaalse muziek en Sofie had met topDJ Avrahim genoeg Belgische toppers besproken, waaronder de onvolprezen 2Unlimited en J'aime la vie. En onderschat ook de heupen niet van Myriam en Gilbert: ook zij hebben zich compleet gegeven op de dansvloer! Een onverwachts hoogtepunt was de Lacs de Connemara: ik zou durven zeggen dat de aarde beefde toen werkelijk iedereen, jong, oud, Israëli of niet de servietten en zichzelf ronddraaide. En ik zou zonder meer durven spreken van een nieuwe trend aldaar!
Rond half1 moest ineens de muziek uit wegens burenlawaai, boeoeoeoe (de meesten waren toch al naar huis, want iedereen moest werken 's anderendaags). Maar de harde kern is dan nog verder gaan vieren in The Radio, de coolste dansclub van Tel Aviv, tot het ochtendgloren!
Echt uitslapen zat er niet in, want dan moest we alweer terug naar huis. Gelukkig deden ze deze keer niet zo moeilijk aan de douane...
Okee, het huwelijkspapiertje moet nog opgesteld worden, wellicht binnenkort in Praag. Maar liefde verzet bergen. En Sofie, die bereikt wat ze wil. En we hebben nog een - hopelijk even legendarisch - Belgisch trouwfeestje te goed! (waarvan acte, n.v.d.r.)
Sarah, ad hoc verslaggeefster
